Eimreiðin - 01.09.1968, Side 33

kÆTr VIÐ HAGALÍN SJÖTUGAN
179
Hér lét Guðmundur Hagalín samtalinu lokið, og vill Eimreiðin
nota þetta tækifæri til þess að þakka honum veitta liðveizlu á undan-
förnum áratugum, enda hafa ekki margir rithöfundar verið henni
öllu betri liðsmenn en hann síðastliðna hálfa öld, og geta má þess,
að um þessir mundir eru liðin rétt fimmtíu ár frá því að Hagalín
birti fyrstu ritsmíðar sínar í Eimreiðinni, en það voru Þrjú hvœði
í 24. árgangi ritsins árið 1918. Hið fyrsta þeirra hét Kolfinna, og
fer hér á eftir með góðfúslegu leyfi höfundar:
Var það ekki blcerinn, sem þýtur i laufskrúði grænna greinanna,
er strauk mér um kinn og kyssti vanga mína?
Var það ekki lindin, sem líður milli steinanna,
er kvað mér Ijóð i húminu um liarma sina?
Voru það ekki hjartaslög liúmsins svarta,
er bdrust mér að eyrum sem bergsins stunur?
Svo þungt slœr ekki mannanna máttlitla hjarta,
svo hamrammar eru’ ekki hafsiris dunur.
Það var hann, sem eg elskaði ung og góð
i œskunnar draumrökliur-löndum.
Það var hann, sem hvarf eins og hálfort Ijóð,
að helmyrkum forlagaströndum.
Það var hann, sem lœtur i hörpunnar klið
hjarta sitt fagna’ og stynja.
Það var hann, sem aldrei eignast frið
og undirnar gaf mér til minja.
Þannig orti Guðmundur Hagalín fyrir fimmtíu árum.
/. K.