Eimreiðin - 01.09.1968, Blaðsíða 38

184
EIMREIÐIN
og orðin honum fráhverf. Henni
þótti víst löng biðin. Líklegur
sigurvegari í Ólympíuleikum
vildi fá hennar. Hemingi hafði
ef til vill borizt uppsagnarbréf
hennar. En mín var ekki sökin
um heitrof þessarar frænku
minnar.
Gnllinbursti löðraði allur í
svita, og öðru hverju fóru um
hann skjálftakippir.
Ég hallaði mér aftur á bak á
mjög slitna og veðraða granít-
hellu í rústunum, efstu kirkju-
tröppu, og voru fjórar myndir
meitlaðar í helluna, ein í hvert
horn, — þær voru sambland af
landvættunum og táknum guð-
spjallamannanna Þetta var að
nýju orðin hjálparhella Þar
hafði mér heppnazt að stöðva
hest minn.
Hundur minn titraði allur.
Hann lagði trýnið á hné mér og
starði á mig fullur trúnaðar-
trausts.
Mér varð hugsað til þess, að
Hemingur var byrjaður að lesa
læknisfræði, er hann veiktist, og
hann hafði dreymt um að helga
krafta sína læknisstörfum í sama
héraði og faðir hans. Hann var
þá allra manna ólíklegastur til
þess að gera fólki skráveifu. Að
vísu var enginn til að gráta hann
úr helju framar — það geta unn-
ustur einar, held ég að minnsta
kosti — og sjaldnast nema fáein
andartök
Hemingur hafði boðið mér að
sækja brúðkaup sitt, þegar hann
kvæntist Ýr frænku minni. Og
hann hafði kallsað við mig að
spila stundum fyrir dansi í brúð-
kaupinu, leika ýmist á dragspil
eða fiðlu, eftir því sem við ætti.
Hann hafði þegar tilnefnt viki-
vakalög, er ég skyldi leika á
fiðluna. Og hann var svo forn-
býll á vín. Það var geymt strand-
vín á læknissetrinu í brúðkaup-
ið, bæði rauðvínstunna og koní-
akskútur. Hemingi var metnað-
ur í því, að vínið yrði sem elzt,
helzt 25 ára gamalt. Hann taldi
það verða því dýrara, því lengur
senr það væri geymt. Hann vildi,
að allir gestirnir í brúðkaupinu
fyndu á sér, en yrðu þó ekki
drukknir. Og dansinn skyldi
duna í tvær nætur á læknissetr-
inu, svo að lengi yrði í minnum
haft þar um slóðir og í lands-
fjórðungnum öllum.
Hrafn flaug til laups í þver-
hníptu bjargi í grenndinni, og
ég lirökk við snöggvast af hvellu
krunki hans.
Ég hafði flýtt mér svo að
snæða miðdeigisverð þá um dag-
inn, að ég hafði stungið á mig
flatbrauðsskammti mínum. Nú
dró ég flatbrauðið upp og skipti
því milli hunds míns og hests.
Við það róuðust þeir báðir nokk-
uð.
Hann var farinn að kalda.
Sinan á rústunum bærðist, og