Eimreiðin - 01.09.1968, Blaðsíða 45

MORGUNSTUND VIÐ KVEINSTAFAFLÓA
191
veginn, finnst mér þetta vera eitt af ævintýrum gróðursögunnar.
Jarðvegurinn er eintómur, hvítur sandur, ekki moldarögn undir
grassverðinum, ekki brúnn litblær. Þegar fæti er spyrnt harkalega
í grasflötina framan við húsið, vellur þar upp hvítur sandurinn.
Aður fyiT óx hér lyng, sem varðist foksandinum af seiglu, og þaðan
er runnið nafnið á kotinu. Það var reist árið 1919. Nú er lyngið
horfið að mestu, en hávaxinn greniskógur teygir sig um víðáttur,
fjölmarga ferkílómetra.
En þótt tekizt hafi að rækta greniskóg víða um Norður-Jótland,
til mikilla nytja og ágóða, gerir þrálátur og hamrammur vestan-
stormurinn trjágróðrinum þó marga skráveifuna. Útverðir í vestur-
jaðri skógarreita eru kræklóttir og bognir og kalkvistir margir.
Lyngbær stendur í norðvesturhorni mikils skóggræðsluflæmis, sem
kennt er við fiskiþorpið Tókaströnd. í rauninni er húsið alveg
falið í skóginum; við hefðum aldrei fundið það, ef vinur okkar
Jens Röge, fiskimaðurinn ágæti, sem liefur lyklavöldin að húsinu
og sér um það fyrir eigandann, hefði ekki vísað okkur leið. „Þið
sagið niður dauð tré í skóginum, ef ykkur vantar brenni,“ segir
hann um leið og hann kveður. Þetta læt ég ekki segja mér tvisvar,
ég er óðfús að saga í eldinn, svo að hinum finnst nóg um. Þau
skilja ekki fyllilega, að ég er kominn í heimsókn til uppvaxtar-
áranna, þegar ég dedúa við ofninn og amla við eldsneytið. Hefð-
um við llaft þessa gnægð brennis á Eyrarhrauni forðum, þegar
kveikja þurfti upp í maskínunni, eina eldstæðinu og hitatækinu
í kotinu, hefði baslið oft orðið minna.
Myndir og atburðir hrannast í hugann, þegar ég ligg hér vak-
andi í litla sumarhúsinu á ókunnri strönd, þótt enn sé svo árla
dags, að annalaus ferðalangur ætti að réttu lagi að sofa á sitt græna
eyra. Undanfarnar vikur hef ég unnið að ritun og frágangi smá-
sagnasafns og gengið snemma til starfs á morgnana, eins og vandi
minn er, þegar ég hef slík verkefni á prjónunum. Ætlunin var að
hvílast frá þessu viðfangsefni á ferðalaginu og safna kröftum í
nýju umhverfi frá degi til dags. En vaninn er sterkur; enn vill
hugurinn starfa.
Þegar leið okkar lá norður hingað daginn áður, og við færðumst
nær áfangastað með hverjum kílómetra, sem að baki lá, varð ég
þess áskynja við athugun á landakortinu, að ég þekkti allvel þetta
land, þótt ég hefði aldrei komið hér áður. Upp rifjuðust kynni frá
æskudögum við tvo skáldsagnahöfunda úr þessum héruðum. Það