Eimreiðin - 01.09.1968, Qupperneq 63

(iRETTIR ÁSMUNDSSON
209
að þú kemur svo snemma heim
frá hrossagæzlunni.
Grettir: Eigi vildi Kengála lengur
standa á beitinni, hljóp hún
heim til lniss og hef eg nú byrgt
það.
Asmuiidur: Undarlegt er það, nú
sýnist veður gott, en þó mun nú
skannnt til hríðar.
Grettir: Skýzt þeirn mörgum vís-
dómurinn, sem betri von er að,
og er illt að treysta hryssunni.
Ásmundur: Ekki hefur mér brugð-
izt veðurvitið Kengálu, en þó
mun eg nú út ganga og hyggja
að veðri og hverju gegnir um
hætti hryssunnar. (Hann fer.)
Ásdis: Betur skyldi nú reynast
lnossageymsla þín, frændi, en
hin fyrri störf.
Grettir: Létt verk og löðurmann-
legt var gæsavarzlan. Mundu
ýmsir frænda vorra ekki liafa
skap til að fást við bágræka
kjúklinga.
Asdís: Satt er, að sumum frænda
vorra hefur miður látið búsann-
ir en atfylgi við íþróttir og
vopnaburð. En ekki var það að
þeirra dæmi, að þú færðir knött-
inn í höfuð Auðunni, er þið
voruð að leik á Miðfjarðarvatni.
— Varstu ekki fær að hafa þar
til jafns við hann?
Grettir: Þræll er sá, er þegar hefn-
ir, en argur aldrei. Og betur
mátti eg, er við Auðunn áttumst
við á skála hans.
Asdís: Eigi var fremd þín að rneiri,
er Auðunn sletti um þig skyr-
inu, og þótt þú mættir þá betur,
hlauztu af því enga sæmd.
Grettir: Þar kom til hlutsemi Víga-
Barða, er að kom óvænt og
skildi okkur. En ekki þurfti
Skeggi húskarl um að binda, er
eg færði öxina í höfuð honum.
Ásdis: Vasklega var það við
brugðið af þér svo ungum, ef
nægilegt var tilefnið. Eða hversu
bar til urn deilu ykkar?
Grettir: Er eg reið til þings með
Þórkatli bónda og áðum hjá
Fljótstungu, tapaði eg mal mín-
um, svo og Skeggi húskarl frá
Asi. Fundum við annan og þótt-
umst báðir eiga. Varð það að
deilu og vildi Skeggi svívirða
mig og okkur Miðfirðinga.
Ásdis: Hvað fann Skeggi það til,
er þér þótti svo mjög svívirða
að og til vígs hans leiddi?
Grettir: Hann taldi að eigi skyld-
um við frændur ætla að menn
jjyrðu ekki að halda sínu fyrir
okkur. Og að of fjarri væri nú
Auðunn að kvrkja mig sem við
knattleikinn.
Ásdis: Illa væri Jrér í ætt skotið,
ef jrú þyldir fríuorð sem þessi,
og víst var jretta Jress vert. að
hann hlyti áverka nokkurn, en
þó var hér of mikið að gert, en
hér kemur nú aftur Ásmundur
bóndi og sýnist mér allreiður.
Ásmundur (kemur inn fasmikill):
Helzt til lengi hefur þú, hús-
freyja mælt Gretti bót og þagað
yfir brekunt hans. Hefur hann
nú veitt Kengálu jjann áverka,
að eigi er henni lífvænt orðið.
Er slíkt illt verk og ógæfusam-
legt.
Ásdis: Eigi veit eg, hvort mér er
14