Eimreiðin - 01.09.1968, Síða 80

226
EIMREIÐIN
Þurfti ekki að flytja guðsorð
neitt öðruvísi en hverja aðra út-
varpsþulu! Atti þá ekki manns-
hjartað sína eigin sérstæðu rödd,
sem spratt upp á stórum stund-
um, eðlishrein og innileg, eins
og raddir náttúrunnar sjálfrar,
þar sem Guð talaði daglega til
vor mannanna, ef vér aðeins
opnuðum eyru vor í lotningar-
fullri guðúð og barnlegu trúnað-
artrausti kærleiksþyrsts og auð-
mjúks hjarta?
Ungi presturinn minnist nú
með sárum söknuði smalaára
sinna í bernsku og æsku. —
Hann endurlifir þessi erfiðu og
unaðsríku ár: Guð er alstaðar
nálægur — og allt í öllu. I hvísl-
andi sólblænum í víði og birki-
kjarri, og í hjalandi nið öræfa-
lindarinnar. í eilífðarrómum
þagnarinnar miklu, sem fylla há-
fjallageiminn reginþrungnu,
hljómmögnuðu tónaveldi, en þó
svo kliðþýðu sem ástarljóð móð-
ur við vöggu. Þetta gagntekur
alla vitund drengsins unga og
fyllir hjarta hans heilögum friði
og ólýsanlegri fagnaðarþrung-
inni gleði í barnslegu trúnaðar-
trausti og hiklausri vissu um
nærveru Guðs almáttugs og kær-
leiksríks. — Hann leggur eyrað
niður að sólvermdu brjósti jarð-
ar og hlustar, hlustar sæll og
hugfanginn. Og stundum hvíslar
heiðarlindin hann inn í sælan
svefn með dýrðlega, yfirskilvit-
Helgi Valtýsson.
lega drauma, sem hann á engin
orð yfir. — Og hann vaknar ekki,
fyrir enn smalatíkin lians sting-
ur köldu trýninu inn undir
vanga hans og gerir honum að-
vart, að nú þurfi að gá að ánum!
Hann minnist einnig þess, er
hann einmana smápeyi situr yf-
ir ánum í sótsvartri Austfjarða-
þoku og er dauðskelkaður, bæði
við þokuna og einveruna langt
upp til fjalla. Þá krýpur hann
á kné á mosaþúfu og biður Guð
af einlægu barnshjarta og trún-
aðartrausti að vera hjá sér í þok-
unni og hjálpa sér. — Og þá