Eimreiðin - 01.09.1968, Side 83

VNGUR PRESTUR FINNUR GUÐ SINN í DREIFBÝLINU
229
flæddi um allar æðar hans. Ó-
sjálfrátt breiddi hann út faðm-
inn mót almætti Guðs og kær-
leika á himni og jörð í dýrstu
dásemd mannlegs lífs. Hækk-
andi vorsólin varpaði hlýjum
geislum á andlit hans inn um
suðurglugga stofunnar, svo að
það varð bjart og ljómaði. Hug-
ur hans stóð kyrr og hljóður í
fallþunga Guðs friðar, sem fyllti
alla vitund hans og sameinaðist
sálu hans eins og frjódöggin ung-
um gróðri. — Nú fyrst skildist
honum til fullnustu Guðs orð
um „friðinn öllum skilningi
æðri.“
Þann frið vildi hann nú færa
söfnuði sínum í sumargjöf! —
Einmitt í dag! Opna sálaraugu
þeirra og eyru fyrir kærleika
Guðs, dýrð hans og dásemd í
ríki náttúrunnar og hjötrum vor-
um. Og í almætti hans á himni
og jörð! Þá nryndi himininn
hlýna og blána, grös spretta á
túnum og engjum, dagur og
nótt fallast í faðma í fagurri
sveit og friðsælli, og blessun
Guð og friður frjóvga allt líf. —
Þá yrði mannlífið hljómkviða
himins og jarðar! — Og starfs-
gleðin — þessi dýrmæta gjöf
Guðs — yrði Ijóðlínan, sem rynni
fram björt og fögur með undir-
leik hljómsveitar liimins og jarð-
ar! — þá sameinuðust báðir heim-
ar vorir, himinn og jörð, þegar
í þessu lífi á yfirskilvitlegan hátt,
svo að vér í daglegu starfi voru
og lífi mættum verða virkir að-
ilar að því marki að skapa guðs-
ríki innra með oss og á jörð, eins
og Kristur sagði.
★
Ungi presturinn stóð enn með
dýrðarljóma vorsólar á andliti,
°g' geislamagn Guðs dýrðar í
svip sínum.
í sönm svifum kom konan
hans unga inn um dyrnar. Hún
nam staðar og horfði undrandi
á hann um hríð. En skyndilega
opnuðust augu hennar. Hún
brosti. Og augu hennar blikuðu
og urðu björt af ást. Hún fleygði
sér í opinn faðm lians og vafði
örmum um háls honum. Hann
þrýsti henni að brjósti sér og
hallaði vanga sínum niður á
bjart höfuð hennar . . .
Þá kvað við fyrstu hljómar
kirkjuklukknanna.