Tímarit lögfræðinga - 01.01.1953, Page 43

Frá hæstarétti janíiar—október 1952
37
fékk sér jafnframt matarbita. Hélt síðan raldeitt á þing-
stað, en kom þangað 10 til 15 mínútum of seint. Hafði málið
þá verið lagt í dóm. Krafðist E þess næsta dag, að málið
yrði tekið upp vegna forfalla sinna samkvæmt 118. gr.
laga nr. 85/1936. Héraðsdómari tók kröfu þessa til greina
gegn mótmælum stefnanda, sem taldi E hafa átt að skýra
dómara frá ástæðum sínum, er E var kominn heim, enda
eytt að óþörfu tíma tii fataskipta og snyrtingar. Hæsti-
réttur staðfesti úrskurð héraðsdómara.
Farmsamningar (Hrd. XXIII. 25).
H/f E tók að sér að flytja fisk fyrir F frá Islandi til
Frakklands. Skipið strandaði á Ilúnaflóa 11. apríl 1948,
og var ófært til flutningsins eftir það. Samkomulag varð
um það 14. s. m., að h/f E flytti fiskinn í öðru skipi til á-
kvörðunarstaðar, og var sá flutningur inntur af hendi. F
neitaði nú að greiða farmgjald, nema eftir vegalengd (dist-
ansefragt). I farmskírteini, sem að vísu var gefið út 14.
apríl 1948, eða 3 dögum eftir strandið, var fyrirvari svo-
felldur: „All freigths are payable ship lost or not lost.“
Þessi fyrirvari var talinn binda F, sem skipt hafði einnig
oft áður við h/f E með þeim hætti, og einnig með þeim
hætti, að farmsldrteini væri gefið út fyrst eftir móttöku
allra fisksendinga frá F, en svo virðist sem þær hafi ekki
verið allar komnar í skipið, þegar það strandaði. Héraðs-
dómur dæmdi F því til að greiða farmgjald samkvæmt
kröfu h/f E. Fyrir hæstarétti sýnist F hafa stutt kröfu
sína við það, að strandið hafi orðið fyrir vangæzlu skips-
stjórnarmanna, en hæstiréttur tók þetta ekki til greina,
með því að h/f E hefði skilið sig undan ábyrgð að því leyti.
Þó að niðurstaða beggja dóma sé rétt og á réttum rökum
byggð, þá sýnist sömu niðurstöðu hafa mátt styðja við það,
að F samdi fyrirvaralaust, að því er virðist, við h/f E um
flutning fisksins í öðru skipi. En það sést reyndar ekki
beinlínis, hvort sú málsástæða kom fram í málflutningnum,
þótt líklegt sé, að svo hafi verið.