Tímarit lögfræðinga - 01.01.1968, Side 21

grunnsins síðustu 10 árin, sem hér hefur verið lýst, sé
ný og mjög mikilvæg röksemd í sókn okkar Islendinga
til yfirráða yfir landgrunnsmiðuniun.
Vil ég að lokum vikja örfáum orðum að þvi á hvern
hátt sé skynsamlegast fyrir okkur Islendinga að vinna að
þessum málum og koma fram marg yfirlýstum vilja Al-
þingis um, að réttur okkar til fiskimiða landgrunnsins
verði viðurkenndur af öðrum þjóðum. Á grundvelli rikj-
andi réttar verðum við að haga frekari aðgerðum okkar,
því allra sízt sæmir það smáríkjum að fara með ólögum
í samfélagi þjóðanna. Spyrja má þá næst hverra ráða er
hér helzt að leita. Efnislega er það komið undir pólitískri
ákvörðun stjórnvalda. Hér skal því aðeins bent á nokkrar
hugsanlegar leiðir í því efni.
Stefna næstu ára.
Þann 5. maí 1959 samþykkti Alþingi þingsályktunartil-
lögu, þar sem orðrétt segir, að afla beri viðurkenningar
á rétti íslands til landgrunnsins alls. Og i niðurlagi sam-
komulagsins um lausn fiskveiðideilunnar við Breta, 11.
marz 1961, er þess getið, að ríkisstjórn Islands muni halda
áfram að vinna að framkvæmd fyrrgreindrar þingsálykt-
unar varðandi útfærslu fiskveiðilögsögunnar við Island.
Afla má viðurkenningar annarra þjóða á rétti okkar til
landgrunnsfiskimiðanna, samkvæmt ályktun Alþingis
1959, á a. m. k. tvennan hátt. 1 fyrsta lagi með því að fá
viðurkenndan rétt okkar til þess að færa fiskveiðilögsög-
una út á mörk landgrunnsins. 1 öðru lagi með því að afla
viðurkenningar á lögsögu, sem mun skemmra gengur, þ.
e. heimildar til þess að gera einhliða þær ráðstafanir til
verndar fiskistofnunum, sem við teljum nauðsynlegar og
jafnframt verði íslenzkum skipum veitt þar forréttindi
umfram útlendinga.
Að því er fyrri leiðina varðar, útfærslu sjálfrar fisk-
veiðilögsögunnar út fyrir 12 mílur, sýnist mér erfitt að
komast hjá þeirri ályktun, að slíkar aðgjörðir séu ekki
Tímarit lögfræðinga
19