Tímarit lögfræðinga - 01.12.1990, Blaðsíða 44

í dómi sem reifaður var hér að íraman1''1 var ólögmæt eftirgerð talin sönnuð með því að skipulag
flestra skráa var eins, skjámyndir voru líkar og ennfremur tiltekin fimm undirforrit. Varðandi
síðasta atriðið var talið að ekki ætti að meta hve stór hluti forritanna væri líkur heldur hvort þeir
hlutar sem mestu máli skipta væru líkir.
Hér verða reifaðir til viðbótar 3 bandarískir dómar þar sem reynir á mörkin
milli ólögmætrar eftirgerðar og sjálfstæðrar sköpunar.
Stefnandi málsins framleiddi bílasíma og hugbúnað sem stýrði aðgangi notenda að lausum
rásum. Stefndi, sem einnig framleiddi bílasíma. taldi sér vera nauðsynlegt að hanna hugbúnað
sem væri samhæfður hugbúnaði J, rannsakaði kóta forrits J og hannaði nýjan hugbúnað.
Hugbúnaður stefnanda var talinn nægilega frumlegur til að njóta verndar. Talið var að
hugbúnaður stefnda væri ólögmæt eftirgerð hugbúnaðar stefnanda. Eftirgerð fælist í afritun á
verulegum hluta kótans og 38 af 44 undirforritum, einnig í því að sömu villur mátti finna í
hugbúnaði beggja og að heildarútlitið var eins. Það var talið styðja niðurstöðuna að stefndi
hafði óafvitandi afritað þrjár línur úr kótanum sem var ofaukið. Tckið var fram að stefndi hefði
átt kost á fleiri en einni aðferð til að hanna hugbúnað, samhæfðan hugbúnaði stefnanda?5
Stefndi braut leyfissamning við stefnanda um notkun á SAS hugbúnaði sem gekk á IBM
samhæfðan vélbúnað með því að umrita hann til nota á Digital VAX tölvu og hanna þannig
INDAS. Hugbúnaður stefnanda þótti njóta höfundaréttarverndar og talið var að stefndi hefði
brotið gegn þeim rétti. Varðandi ólögmæta eftirgerð benti dómurinn á að lýsingar á forriti
stefnda voru ekki til, breytingar voru gerðar frá forriti stefnanda sem höfðu enga þýðingu fyrir
það hvernig forrit stefnda vann en gerðu það að verkum að forritstextinn virtist ekki eins líkur
eldra forritinu. Starfsmönnum stefnda voru gefin fyrirmæli um að velja nöfn á tiltekin
forritsbrot sem væru eins lík samsvarandi hlutum í hugbúnaði stefnanda og mögulegt var. í
báðum forritunum voru skipanir sem ekki var lýst í lýsingum frá stefnanda og sem höfðu orðið
eftir þegar verið var að þróa forrit hans. Forritin voru lík að því leyti að um var að ræða nærri
nákvæma þýðingu á uppbyggingu forrits stefndanda og beina eftirgerð á smáatriðum í
uppbyggingu. Talið var að afritun á litlum hluta kótans fæli í sér verulega eftirgerð. Tekið var
fram að kóti forrits stefnanda væri 186.000 línur og að fundist hefðu 44 dæmi um afritun. I þeim
mæli sem hugbúnaðurinn var líkur var talið að um óþarfa meðvitaða endurtekningu á útfærslu
væri að ræða, eftirgerð var ekki nauðsynleg til að hanna samhæfðan hugbúnað';'’ Stefnandi átti
rétt yfir hugbúnaðinum VPS-500 sem ritaður var í BASIC og Atari fyrir Atari tölvu. Stefndi,
sem hafði átt hlut að hönnun hans, hannaði CPC 1000 í PASCAL og IBM Assembler máli fyrir
IBM PC tölvu. Forritin þóttu lík að uppbyggingu og skipulagi og höfðu einnig nokkuð
sameiginlegt í kótanum. Mikil samsvörun var milli forrits stefnda, sem samanstóð af fjórum
einingum og fjögurra af tólf einingum í forriti stefnanda. Vélbúnaðurinn sem forritin voru
notuð á var ólíkur, þannig hafði IBM tölvan meira minni. Það kom því á óvart að ein þessara
eininga skyldi vera hin sama í báðum forritum. Þrátt fyrir þetta var talið að það sem var líkt með
einingunum væru hugmyndir, en ekki útfærsla þeirra. Þessar einingar væri óhjákvæmilega að
finna í öllum forritum sem ynnu þetta tiltekna verkefni. Var þess vegna ekki brotið gegn rétti
stefnanda yfir hugbúnaði sínum”
I dómum þessum vekur athygli að ólögmæt eftirgerð er oft talin sönnuð ef
finna má í kóta yngra forritsins línur eða brot sem ekki skipta máli, ef yngra
forrit inniheldur skipanir sem ekki eiga sér fyrirmynd í lýsingum o.s. frv.
94. Sjá neðanmálsgrein 60.
95. E. F. Johnson Co. gegn Uniden Corp. of America, 623 F. Supp. 1485 (D.C. Minnesota 1986).
96. SAS Institute, Inc. gegn S&H Computer Systems, Inc., 605 F. Supp. 816 (M.D. Tenn. 1985).
97. Q-Co Industries, Inc. gegn Hoffman, 625 F. Supp. 608 (S.D.N.Y. 1985).
170