Tímarit lögfræðinga - 01.09.2000, Blaðsíða 54

því að um slíkt gagnframlag væri að ræða frá félagi innan samstæðunnar. Landsréttur
sýknaði þannig af ákæru vegna meints tilbúins frádráttar vegna umdeildra þóknana
þegar af þeirri ástæðu að ekkert væri út á þær að setja frá skattalegu sjónarmiði.
9.4 Þjónusta innan samstæðu
Segja má að svipuð sjónarmið gildi að mörgu leyti um innansamstæðu-
þjónustu og óáþreifanleg réttindi sbr. hér að framan. Þannig verður að byggja
armslengdarsjónarmiðin við almennt nytsemismat á því hagræði sem þjónustan
hefur í för með sér fyrir þann sem hennar nýtur. Til skýringar má nefna
eftirfarandi úrskurð úr danskri framkvæmd.
í TfS 1987.177 LSR var um að ræða danskt félag sem hafði gert 20 ára langan
samning við móðurfélag sitt unt greiðslu 5% af árlegri brúttóveltu sem þjónustugjald.
Því var haldið fram að þjónustugjaldið næði til aðstoðar móðurfélagsins í formi
almennrar iðnaðarráðgjafar, tæknilegra upplýsinga, gæðaeftirlits, rannsóknarvinnu
o.s.frv. Skattyfirvöld neituðu að viðurkenna útgjöldin sem frádráttarbær. Við með-
ferð málsins fyrir Landsskattaréttinum lagði félagið fram gögn því til staðfestu að
þjónustugjaldið væri gagngjald raunverulegrar þjónustu. Enda þótt hin umsamda
hlutfallslega ákvörðun þjónustugjaldsins væri ekki vanaleg, komst Landsskatta-
rétturinn að þeirri niðurstöðu, að félagið hefði með nægjanlegum hætti gert það
sennilegt að þjónustugjöldin væri sanngjöm greiðsla fyrir veitta þjónustu, sem leiddi
til þess að þau teldust frádráttarbær skv. 6 gr. A dönsku tekjuskattslaganna. (Sbr. 30.
og 31. gr. íslensku tskl.). Þá var rétturinn þeirrar skoðunar að ekki hefði verið sýnt
fram á að ótengt félag hefði náð hagstæðari kjörum en hið danska dótturfélag, sbr.
12. gr. félagaskattalaganna.
Þama koma rekstrarhagfræðileg viðmið einnig til skoðunar eins og varðandi
óáþreifanlegu eignimar. Þarna er það spumingin hvort útgjöldin teljast
rekstrarkostnaður, þ.e. ganga til að afla teknanna, tryggja þær eða halda þeim
við, eins og það er orðað í 31. gr. íslensku tskl.
10. LOKAORÐ
Tilgangurinn með þessari grein er að gefa yfirsýn yfir þær réttarreglur í
íslenskum tekjuskattslögum og tvísköttunarsamningum sem gilda um milli-
verðlagningu og armslengd, auk þess að fjalla um reglur um þessi mál sem
fram koma í leiðbeiningum OECD. Þá hefur verið gerð lausleg grein fyrir
framkvæmd þessara reglna í nokkrum löndum með áherslu á framkvæmdina í
Danmörku. Hér er um geysilega víðfeðmt svið að ræða, þannig að ekki hefur
verið hægt að lýsa eða kanna til hlítar ýmis þau vandamál sem snerta þessar
reglur sérstaklega. Það hefur þó verið nauðsynlegt að fara nokkuð ítarlega í
122