Búnaðarrit - 01.01.1925, Blaðsíða 52

44
BÚNAÐARRIT
íyrra) máttu teljast mjög ljelegar til slægua, þó þær
sjeu sláandi vegna þess, að það eru greiðfærustu og
fljótslegnustu engin.
Yflr að líta um gróðrartímann voru engin víða fagur-
græn og grasið hátt. En þegar búið var að þurka heyið,
sætist það ver upp en hey af landi, sem ekkert hefir
verið veitt á, þó grasið sýnist mun lægra þar.
Eigi verður annað sjeð, en að orsakir þess, hve áveitu-
heyið verður ódrjúgt til hirðingar, liggi í því aö það
eru tiltölulega fáar gróðurtegundir, sem ná góðum þroska,
ýmsar jurtir, sem vel þrífast á áveitulausu landi og
þjetta grasrótina, eyðileggjast. af völdum vatnsins.
Reynt heflr verið að fá nokkurt yflrlit yflr hverjar
gróðurtegundir það eru, sem telja má víkjandi í gróður-
teppi áveitnnnar, en búast má við að þær sjeu marg-
falt fleiri en hjer verða taldar, því eftir tveggja ára
áveitu geta þau gróðurskifti, sem búast má við að fari
fram, eigi alstaðar verið komin glögt í Ijós. Yjer nefn-
um aðeins þær tegundir, sem víst er að strax hafa
horflð á fyrsta ári:
Mýrelfting (Eq. palustre) hverfur alveg þar sem uppi-
stöður eru, en finst ennþá á þeim stöðum, þar sem
vatnið helst stuttan tíma og þar sem að eru seitluáveit-
ur. Á Skeiðunum hefir vaxið allmikið af henni. — Vall-
elfting (Eq. pratense) vex í mólendi til og frá um Skeið-
in, hverfur einnig undan stöðugu vatni um lengri tíma.
Þess er eigi að vænta að elftingartegundir muni þrífast
hjer, þar sem uppistöðuáveitur eru, svo um muni til
heyfanga. Umhverfls uppistöðulónin finst töluvert af elft-
in|um, einkum í sandbornum leirjarðvegi, sem er hæfl-
lega rakur.
Seftegundirnar (Juncus) hafa einnig haft nokkra þýð-
ingu hjer, sem fóðurjurtir. Allstórar sljettar dælir á aust-
ur-Skeiðunum hafa verið vaxnar fleiri tegundum af sefi,
mest áberandi er knollsef, (Juncus sup. pygmæa). Það
verður 4—10 sm. á hæð, en vex svo þjett, að þegar