Búnaðarrit - 01.01.1925, Blaðsíða 126
BÚNAÐARRIT
Ræktun og þjóðmenning.
Eftir Jón H. Þorhergsson.
— brauð veitir sonum móðurmoldin
frjóa,
menuingin vex i lundi nýrra skóga.
H. H.
í eldgömlum norskum lögum var það bannað, að yrða
á eða glepja og tefja þá, er voru að jarðyrkjustörfum.
Þetta er að eins lítið dæmi upp á það, hvernig þjóð-
irnar hafa skoðað jarðyrkjuna sem meginatriði í lifl sínu
og þróun. Jarðyrkjan er ekki eingöngu skilyrði fyrir
betra og batnandi lífsviðurværi fólks, heldur er hún
hugðnæm og ríkjandi hugsjón í sálar-heimi manna og
þjóða. En hugsjónir, sem eru mætar, eru jafn nytsamar
sem matur og drykkur. Allar hugsjónir sem mest ítök
eiga í hugum manna, og eru um leið sannar, horfa í
áttina til fullkomnara lífs fyrir mannanna börn. Hver
þjóð bindur að mestu leyti hugsjónir sínar innan þeírra
takmarka, er hún telur vera sinn verkahring. Hversu
rjett sem þau takmörk kunna að vera sett, þá er það
lífsskilyrði hverrar þjóðar að fylgja fram þeim hugsjón-
um, sem veita henni gildi og betri aðstöðu í baráttu
lífsins, og í baráttu fyrir sinni eigin tilveru. Að villast
frá þeim er hættulegt, og hlýtur að valda hnekki, kyr-
stöðu, afturför eða eyðileggingu.
íslenska þjóðin er rík af hugsjónum, eins og æsku-
maðurinn. Hún má heita að vera á byrjunarskeiði með
það, að koma hinum verklegu hugsjónum sínum í fram-
kvæmd. Þó er talsvert gert nú á tímum: Aukinn og
bættur útvegur til sjávar, bættar siglingar og samgöngur