Búnaðarrit - 01.01.1925, Blaðsíða 129

BÚNAÐARRÍT
121
lega, hversu heilnæmt er og manninum náiö að stunda
búfjárrækt. Auk þessa er það margbrotið umhugsunar-
efni að vinna að kynbótum og auknum afurðum bú-
penings. — Á margan hátt má sjá, hversu mjög jarð-
yrkjan og búfjárræktin heflr hugbætandi áhrif á fólkið,
sem stundar þá atvinnu. Umhugsunarefnin verða mörg
og ekki einhæf. Vinnan marghæf og oft erflð. Þarna
þroskast andlegir og líkamlegir kraftar mest og best
í allri iðju, sem fólkið stundar. Umhverfi jarðyrkju-
mannsins, með lögun og litbrigðum landslagsins, vatna-
nið, fuglasöng og fjenaði í högum, hefir alt þroskandi
og bætandi áhrif. Skáldin, sem eru einkum til þess, að
vekja og skýra hugsanir og sýnir fólks yfir það, sem
fegrar og bætir mannlífið, dvelja tíðast við viðfangsefni,
sem tilheyra sveitalífinu og umhverfi þess. Alt sem
þjóðlegt er og frumlegt geymist best, þroskast og fæðist
upp í sveitunum. Svo sem andagift, lyndiseinkenni,
tungan, borðsiðir, klæðnaður o. m. fl. Ekkert er mann-
inum frekar ætlað, og ekkert er honum hollara eða
eins í samræmi við hæfileika hans eins og jarðyrkjan,
landbúnaður.
Allar mentaþjóðir sjá betur og betur sannleik þessa
máls. Sjá það, að fjöldinn af kaupstaða- eða borgabúum
verða andlegir og líkamlegir fátæklingar, og að stöðug
fjölgun fólks í bæjum, en fækkun þess í sveitum, dregur
óðum til úrkynjunar og eyðileggingar þjóðflokkanna.
Þær sjá það, að þótt þær ekki þurfi að missa lönd sín
fyrir eldi eða sverði, þá geti þær mist þau fyrir
ósamræmi í stjettaskiftingu innan þjóðfjelagsins. Þannig
að bændalýðurinn verði svo fámennur, að hann fái ekki
að þroskast sem æskilegt er, eða að leggja öðrum
stjettum til bæði andlegan og líkamlegan kraft. Tíminn
hefir þegar sannað, að t. d. embættismannastjettin, sem
að mestu hefir búsetu í borgum, helst ekki við, nema
hún fái endurnýjunarkraft frá sveitunum eða við og við
menn af bændaætt í embættin — og verkalýðurinn í