Búnaðarrit - 01.01.1925, Blaðsíða 97

BÚNAÐARRIT
89
skógarmenn voru of bráölátir, og opnuðu kolagrafir áður
en dautt var i þeim. Var þá annaðhvort að gera, að
birgja sem skyndilegast eða hella í vatni, væri þess
kostur. Fyrir gat það líka komið, að menn í gáleysi
mokuðu kolunum í pokana, og gættu ekki eldsins fyr
en logaði út. Varð þá að beita snarræði er svo tókst til,
svo að ekki kviknaði í reiðing og hesti; og heyrt hefi
jeg sögu af slíku slysi.
Margir betri bændur höfðu sjerstaka poka til að flytja
í kol. Þeir voru úr heima-unnu vaðmáli grófgerðu.
Smáar hornsylgjur voru saumaðar í opið hringinn í kring,.
í þær sylgjur var svo fyrirbandinu þrætt. Voru og þeir
sömu pokar líka notaðir undir fjallagrös. Entust þeir
næstum óaflátanlega. Man jeg eftir einum slíkum, meðal
annara, á Húsafelli. Var hann þá kallaður hundrað ára
pokinn. Sá aldur mun þó hafa verið ágiskun. Næstum
hver bóndi batt í ólarreipi, raft, efnivið og kolapoka.
Voru slík reipi rist af húðum nauta og kúa. Hagldir á
þeim æfinlega úr stórgripa-mjöðmum eða hrútahornum.
Hjá hirðumönnum voru slik reipi lýsisborin og lunga-
mjúk. Entust þau með góðri hirðu afar lengi.
Flestir skógarmenn höfðu hæru í reiðing sínum, sem
í öðrum ferðalögum. Sváfu þeir undir henni í góðviðrum
á vorin, en aðallega var hún gerð til þess, að breiða
hana yflr farangur. Hæran var dúkur, unninn úr hross-
hári og ofinn sem einskefta. Hjer um bil 5 al. á lengd.
Breidd 50—60 þuml. Undir slíkum hærum hjelst far-
angur þur, þó mikið rigndi. Þær voru og fljótar að
þorna. og entust mjög lengi. Þegar upp var lagt, voru
þær brotnar saman og hafðar í reiðing.
Þegar skógarmenn komu heim með kol sín, var þeim
venjuiegast helt úr pokunum í eitt horn smiðjunnar,
og um leið öllum „bröndum" kastað sjer. Brandar voru
kailaðir þau kurl, er sviðnað höfðu, en ekki brunnið
til kola. Til þess að ná öskunni frá kolunum, höfðu