Búnaðarrit - 01.01.1925, Page 53
EÚNAÐARRIT
45
Ijár veröur featur á því gefur það góöa eftirtekju. Yel-
verkað hey af þessum engjum var ágætt til fóðurs fyrir
mjólkurkýr. Allar þessar seftegundir eru horfnar, þar
sem uppistöðuáveita hefir náð yfir. Nú flnst þar gisin
mýrastör og á stöku stað hrafnastör (C. saxatilis) sem
sefið óx áður, en stærri og minni blettir eru hjer alger-
lega gróðurlausir.
Vetrarhvíðastör, guluefjan (Carex Chordorrhiza) heflr
á stórum svæðum verið hjer aðalgrasið, einkum á mið-
hluta áveitusvæðisins (Brúnavallakots, Hlemmiskeiðis,
Arakots og Löngumýrarengjum).
Alstaðar þar sem sæmileg áveita heflr fengist, svo
uppistöðurnar hafa haft hæfilega dýpt (30—40 sm.) þá
er gulnefjan þvínær horfin. Að vísu er gulnefjan vot-
lendisjurt, þaif mikinn jarðraka, blautan jarðveg, en
sprettur því aðeins best, að stöðugt liggi eigi vatn yflr
henni lengri tíma. Hún hefir haft og hefir enn allmikla
þýðingu sem fóðurjurt hjer. Sögð er hún mjög góð til
fóðurs, þegar hún fæst nægilega þur og verkast vel. —
Fífan (Eriophorum) er víða aðalgróðurtegund á áveitu-
svæðinu, t. d. á Ólafsvallaengjum og fleiri stöðum unr.
suðurhluta áveitusvæðisins.
Eigi virðist hún vera þolin til áveitu, þvi á þeim
stöðum, sem vatnið kom fyrst á í vor og varð sæmilega
mikið alt áveitutímabihð er húu ekki eins áberandi. Til
þess að halda fífunni sem aðalgrastegund í áveitum,
má vatnsdýpt eigi vera yfir 10—15 sm. og það þaif
að vera hægt að hleypa oft af á vorin, meðan á vaxt-
artíma hennar stendur. Flestar tegundir jurta af gras-
*ttinni virðast halda sjer fremur vel í gróðurteppi áveit-
hnnar. En um það hver áhrif áveitan hefir á þær verð-
eigi dæmt, sökum þess, að i vor kom vatnið svo
seint, að skemdir af völdum kulda voru komnar fram á
valllendinu áður en áveitan byrjaði.
Mikill meirihluti útheysskaparins veiða hinar ýmsu
starartegundlr. Hin besta og því eftirsóknarverðasta þeirra