Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 20

290
D V Ö L
Sept.—okt. 1936
ingur, ungur maður, á að gizka
25 ára. Aðspurður um sína skoð-
un á málinu, sagði hann:
„Dauðarefsing og æfilöngfang-
elsun eru jafn-ranglátar siðferð-
islega séð, en væri mér boðið að
velja um petta tvennt, mundi ég
vissuiega velja pað síðara. Það
er betra að lifa einhvernveginn
heldur en lifa alls ekki.“
Nú höfust fjörugar umræður.
Bankastjórinn, sem var pá yngri
og örari í skapi, reiddist, barði
hnefunum í borðið, snéri sér
að unga lögfræðingnum og sagði:
„Það er lygi! Ég skal veðja 2
milljónum við yður að pér mund-
uð ekki fara í fangelsi, jafnvel
ekki í 5 ár.“
„Ef yður er alvara,“ svaraði
lögfræðingurinn, „tek ég veðmál-
inu og ég skal vera ekki 5 ár,
heldur 15 ár.“
„Fimmtán! Ákveðið!“ hrópa,ði
bankastjórinn. „Herrar mínir, ég
legg fram 2 milljómr.“
„Ég fellst á j^að. Þér leggið fram
2 milljónir, ég frelsi mitt,“ sagði
lögfræðingurinn.
Þannig var petta tryllta og
hlægilega veðmál ákveðið. Banka-
stjórinn, sem um petta leyti vissi
ekki aura sinna tal, var duttl-
ungafullur og ölvaður af veizlu-
gleðinni. Við kvöldverðinn sagði
hann við lögfræðinginn í gamni:
„Takið nú sinnaskiptum, ungi
maður, áður en pað er of seint,
2 milljónir skipta mig engu,
en pér eruð vís með að tapa
prem eða fjórum beztu árunum
úr lífi yðar. Ég segi prem eða
fjórum, af pví að pér munuð
aldrei pola pað lengur. Gleymið
ekki heldur, ungi óhamingjusami
maður, að sjálfviljug fangelsis-
vist er miklu erfiðari en tilneydd.
Sú hugsun, að pér hafið leyfi til
að veita yður sjálfur frelsi, hve-
nær sem er, mun eitra æfi yðar
öll pessi ár í fangaklefanum; ég
kenni í brjósti um ýður.“
Og nú gekk bankastjórinn
fram og aítur og minntist alls
pessa og spurði sjálfan sig;
„Hversvegna tók ég pessu veð-
máli? Til hvers? Lögfræðingur-
inn tapar 15 árum af æfi sinni,
og ég kasta burtu 2 milljónum.
Mun petta sannfæra fólk um, að
dauðarefsing sé verri eða betri
en æfilöng fangelsun? Nei, nei!
allt bull og pvsptlingur. Af minni
hálfu voru pað duttlungar velefn-
aðs manns; af hálfu lögfræðings-
ins gullgræðgi og ekkert annað.“
Hann minntist einnig pess,
sem gerzt hafði eftir kvöldboð-
ið. Það var ákveðið, að lögfræð-
ingurinn ætti að vera í varð-
haldinu undir ströngu eftirliti í
einni álmu af húsi bankastjórans.
Það var ákveðið, að meðan á
fangatímanum stæði, skyldi hon-
um vera óheimilt að stíga yfir
pröskuld fangaklefans, að sjá lif-
andi menn, heyra mannaraddir,
og að fá bréf og dagblöð. Hon-
um var leyft að hafa hljóðfæri,
lesa bækur, skrifa bréf, drekka