Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 21

Sept.—okt. 1936
D V Ö L
291
vín og reykja tóbak. Það varð
að samkomulagi, að honum
skyldi leyft að hafa samband við
umheiminn, þo aðeins þegjandi,
í gegnum lítinn glugga, gerðan
sérstaklega í þeim tilgangi. All-
ar nauðsynjar, svo sem bækur,
nótnabækur og vín gat hann
fengið eins og hann vildi með
því að senda miða gegnum
gluggann. Sámningurinn gerði ráð
fyrir öllu, all.t til hinna minnstu
smáatriða, og gerði pannig varð-
haldið að strangri einsetu, og
hann skuldbatt lögfræðinginn til
að vera nákvæmlega 15 ár — frá kl.
12 á hádegi 14. nóv. 1870 til kl.
12 á hádegi 14. nóv. 1885. Hin
minnsta tilraun af hans hálfu til
þess að rjúfa samninginn, til þess
að sleppa, þótt ekki væri nema
2 mínútum fyrir tímann, losaði
bankastjórann undan öllum skuld-
bindingum til greiðslu á fénu.
Á fyrsta fangelsisárinu þjáðist
lögfræðingurinn, að svo miklu
leyti, sem hægt var að dæma
eftir hinum stuttu bréfum hans,
hræðilega af einveru og leiðind-
um. Dag og nótt bárust ómar af
píanóleik hans frá fangaklefan-
um. Hann hafnaði vininu og tó-
bakinu. „Vín“, skrifaði hann,
„æsir upp óskir manna og ósk-
irnar eru verstu óvinir fangans,
auk þess er ekkert eins leiðin-
legt og að drekka vín einn,“ og
tóbak spillti andrúmsloftinu í
klefanum hans. A íyrsta árinu
voru honum sendar bækur til
skemmtilesturs, skáldsögur með
samantvinnuðum ástarflækjum,
glæpamannasögur, gamanleikir
og þesskonar.
Á öðru ári heyrðist ekki leng-
ur í píanóinu og lögfræðingurinn
spurði aðeins eftir klassiskum
bókmenntum. A fimmta ári heyrð-
ist hann aftur leika á hljóðfærið
og bað nú um vín. Þeir, sem
gættu hans, sögðu, að þetta árið
hefði hann aðeins etið, drukkið
og Iegið í rúminu. Hann geisp-
aði oft og talaði reiðilega við
sjálfan sig. Bækur snerti hann
ekki, en settist oft niður á næturn-
ar og skrifaði. Stundum skrifaði
hann lengi, en reif það allt á
morgnana. Oftar en einu sinni
heyrðist hann gráta.
A síðara helmingi sjötta ársins
byrjaði fanginn að leggja stund
á tungumál, heimspeki og sögu
af miklum ákafa. Hann gleypti
þetta í sig með svo mikilli á-
fergju, að bankastjórinn fékk eft-
irfarandi bréf frá honum:
„Kæri fangavörður, ég skrifa
þessar línur á sex tungumálum.
Sýndu sérfræðingum þau. Ef þei.r
finna enga villu, þá bið ég þig
að láta skjóta úr byssu í garð-
inum. Heyri ég skotið, þá veit
ég, að erfiði mitt hefir ekki verið'
til einskis. Snillingar allra landa
og allra tíma tala' á mismunandi
tungumálum, en í þeim öllum
brennur sami eldurinn. Ó, ef þér
vissuð, hvað ég er óumræðilega
hamingjusamur nú, þegar ég get