Dvöl - 01.09.1936, Síða 33

Sept.-okt. 1936
I) V Ö L
303
ókum framhjá rétt áðan. Þú
hefðir átt að líta í augu hennar.
Þau eiga sjálfsagt engan samastað
— ekkert heimili. — Ert þú ekki
ánægður yfir því, að þú ert ekki
fátækur, Eddie?
Wormsley kapteinn virti fyrir
sér vanga Barböru. Hvað átti
hún við? En áður en hann fengi
tírna til að biðja um nánari skýr-
ingu, hélt hún áfram:
— Það hlýtur að vera hræði-
legt að sitja svona á bekk fyrir
allra augum. Hvernig heldurðu að
það sé? Þau geta ekki mælt orð
frá vörum, án þess að öll Lund-
únaborg heyri það. Þau geta ekki
hreyft sig, án þess að hver og einn
sjái það. Engan klúbb hafa þau,
til þess að fara í, ef þau vilja
vera í næði og ótrufluð. Þau eiga
enga tennisvelli, þar sem þau
geta haft nauðsynlega hreyfingu.
Þau eiga engan friðhelgan stað. —
Maður hlýtur að vera afar mikið
öðrum háður og ófrjáls, ef mað-
ur ekki á peninga, heldurðu það
ekki?
Barbara hafði ekki tíma til að
ræoa þetta heimspekilega við-
fangsefni nánar, því að ni'i varð
hún að gefa gaum að lögreglu-
þjóni þeim, sem stjórnaði umferð-
inni. Og á meðan fékk Wormsley
tíma til að 'koma með nokkrar
srnáathugasemdir.
Vikum saman hafði hann beðið
eftir heppilegu augnabliki, til þess
að segja Barböru það, sem honum
lá á hjarta, en ávallt hafði hann
verið hindrajður af einliverju.
Hann hafði þegið boð hennar, um
að aka með henni, í þeirri von, að
honum gæfist gott tækifæri til að
létta á hjarta sínu, því að sjálf
myndi hún aka. En þá sat þessi
stemgervingslegi ökumaður rétt
fyrir aftan þau og heyrði hvert
einasta orð, sem sagt var. Hann
varð óþolinmóðari og óþolinmóð-
ari, svo óþolinmóður, að hann
hugsaði:
— En ég vil samt fá að vita
vissu mína, nú eða aldrei!
Vagninn nam staðar, nú var
tækifærið, því að umferðaljósið
var rautt. Hann laut að eyra henn-
ar og hvíslaði: — Barbara, það
er ef til vill ekki vel valinn stað-
ur og stund til að segja það, en
ég verð að segja þér — ég --------
-- Augnablik, sagði Barbara,
því að nú var ljósið aftur grænt.
Hún ók hratt af stað og hafði nær
því orðið fyrir árekstri frá báðum
hiiðum. En hún var aðgætin, og
komst klakklaust út úr mestu
þrengslunum.
— Þetta. gekk bærilega, sagði
hún hreykin, en án. þess að líta á
Wormsley. — Ætlaðir þú að segja
eitthvað — þú sagðir víst eitthvað
við mig, var það ekki?
— O — það var — ekki neitt
—, hvert ökum við, ætlaði ég að
segja, svaraði hann eins kæruleys-
islega og honum var unnt.
— ,,Puffins,“ sagði hún og yppti
öxlum. — Klukkan er aðeins sjö,
og einhvers staðar verðum við að