Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 35

Sppt,—okt. 1936
I) V Ö L
303
til eins eða annars. Þau óskrifuðu
lög giltu í Puffins-klúbbnum, að
allir væru sem ein fjölskylda, er
þangað kæmu. Wormsley vissi það.
En þrátt fyrir þennan mikla fé-
lagsanda, fannst honum hann vera
meira einmana en skipbrotsmað-
ur á eyðieyju, og við Barböru
gat hann ekki sagt eitt einasta
orð.
Þannig liðu þrír stundarfjórð-
ungar. Þá hrópaði Barbara allt í
einu:
— Ó, Eddie, klukkan er næstum
átta, — og þú átt eftir að hafa
fataskipti. Við verðum að fara
undir eins, ég ek þér heim . . . .
Hvað er hægt að segja á þriggja
mínútna ökuferð, þegar ökumaður-
inn þar að auki situr í aftursæt-
inu ? Hefði maður nú bara veriö í
venjulegum leigubíl.
— Flýttu þér nú, sagði Barbara
undir eins og bíllinn nam staðar.
— Ég fer heim og þú sækir mig,
þegar þú ert tilbúinn. Svo getum
við verið tvö ein, ef--------
.. V
Ökumaðurinn skellti aftur vagn-
hurðinni og Wormsley heyrði ekki
meira. Hann stóð kyrr og horfði á
eftir vagninum. Hann lrafði ætlað
að veifa til Barböru, en hún var
þá eitthvað að tala við ökumann-
inn, sennilega að segja honum að
flýta sér, því að hún þurfti einnig
að skipta um föt. Bíllinn hvarf í
umferðina og Wormsley gekk upp
að dyrunum.
— Tvö ein, ef . . . .
Skyldi honum nokkru sinni
heppnast að vera einn með Bar-
böru? Aðeins hálftíma — einn
stundarf jórðung — eða fimm mín-
útur — aðeins jafnlangan tíma og
hann yrði að segja: — Ég elska
þig, Barbara, villtu verða konan
mín?
Barbara var allt af önnum kaf-
in. Þegar þau væru bæði orðin
gömul og gráhærð og svo stirð, að
þau gætu naumast hreyft sig, þá
yrði hún ef til vill ekki í eins miki-
um önnum. — Barbara! hugsaði
hann, meðan hann var í baðinu,
meðan hann rakaði sig, meðan
hann hnýtti hálsbindið, meðan
hann setti blóm í hnappagatið, þeg-
ar hann gekk út og þegar hann
hringdi dyrabjöilunni á húsi Bar-
böru.
Það var afar prúður og alvöru-
gefinn enskur þjónn, sem la\ik upp
dyrunum. Þjónn, sem ekki kom
með óþarfa spurningar og ekki
hugsaði sjálfstætt. Enginn dráttur
hreyfðist í andliti hans, þegar
Wormsley sagði nafn sitt og
spurði eftir Barböru, heldur vís-
aði hann honum tafarlaust inn í
lítinn gestasal — og gleymdi hon-
um af nærgætni.
Wormsley beið. Hann beið lengi
—mjög lengi, og gekk svo loks út
í hinn stóra forsal. Þjónn með
oakka í höndum gekk framhjá
honum og, að því er virtist, án þess
að sjá hann. Hvað gat hann vitað,
hvort Wormsley ætlaðist til að
þjónarnir sæju hann. Þjónmnn
hvarf inn um dyr og kom síðan