Dvöl - 01.09.1936, Side 36

306
D V Ö L
Sept.—okt. 1936
aftur án bakkans. Wormsley hóst-
aði lítið eitt, en þjónninn gekk
framhjá honum. Ekki gat hann
vitað, hvort Wormsley óskaði eftir
að til hans væri heyrt eða ekki.
— Blindur og heyrnarlaus,
hugsaði Wormsley, sem var kap-
teinn í hernum og engan fyrir-
myndarþjón hafði á sínu heimili.
Svo gekk hann upp þrepin, sem
lágu upp á gangsvalirnar meðfram
veggjum forsalarins. Hann gekk
framhjá mörgum þjónum, sem
ekki sáu hann, og hann gekk með
þungum skrefum upp þrepin, en
enginn heyrði til hans.
Hann gekk hægt eftir svölunum,
þá heyrði hann málróm — málróm
Barböru, hún raulaði fyrir munni
sér ....
— Þá hlýtur hún að vera ein,
hugsaði Wormsley og drap lítið
eitt að dyrum. StofustúJka lauk
upp dyrunum, önnur var að festa
blóm á öxl Barböru og sú þriðja
að laga sessurnar í hægindastól.
•— Ert það þú, Eddie, sagði Bar-
bara brosandi, hefurðu beðið
lengi? — Nú er ég tilbúin eftir
tvær mínútur.
Það leið stundarf jórðungur.
Wormsley var orðinn afar óþolin-
móður, en loksins fóru stofustúlk-
urnar burt úr herberginu. — Bar-
bara gekk eitt skref í áttina til
hans. —
— Jæja, Eddie — hvernig lýst
þér svo á mig? spurði hún bros-
andi.
•— Dásamlega — yndislega, en
Barbara, það er dálítið, sem ég
verð að segja þér.
— Augnablik, góði! Barbara
hringdi, þjónn birtist í dyrunum.
— Sjáið um að vagninum verði
ekið fram, James, sagði Barbara.
Látið einnig færa okkur vín hing-
að, bætti hún við.
Þjónninn hvarf hljóðlega á brott.
— Kæra Barbara, það var dá-
lítið, sem ég ætlaði að segja þér
núna meðan við erum tvö ein-----
Dyrnar opnuðust og annar þjónn
kom með vínflösku og tvö glös.
— Skál, Barbara! Núna meðan
við erum tvö -—-------
Það var barið hæ'versklega á
dyrnar, Wormsley gaf þeim miður
hýrt auga.
— Vagninn er kominn að dyr-
unum, sagði James hljóðlega.
— Við skulum fara, hrópaði
Barbara, við erum næstum því
hálftíma seinni, en við ætluðum.
Wormsley andvarpaði, ennþá
varð hann að bíða eftir öðru betra
tækifæri. Einhverntíma hlaut það
þó að heppnast.
— Serene, sagði Barbara við
ökumanninn og bíllinn rann af
stað.
Serene var uppáhalds kaffihús
Barböru. Wormsley hefði heldur
kosið afskekkt veitingahús uppi í
sveit, Beduinatjald í Libyueyði-
mörkinni, ísbreiðu á Grænlandi,
eða í stuttu máli sagt: Einhvern
þann stað á hnettinum, þar sem
líkur væru til, að hann og Barbara
gætu verið tvö ein. En það var