Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 37

Sopt.—okt. 1936
D V 0 L
307
víst jafn vonlaust og að spila
bridge á Suðurpólnum svona rétt
af tilviljun. — Wormsley horfði á
bak og hnakka ökumannsins. Aft-
an frá að sjá líktist hann mest
myndastyttu, og að því er virtist,
blindur og heyrnarlaus og áhuga-
laus fyrir öllu því, er ekki snerti
aksturinn.
Wormsley tók hönd Barböru í
sína og þrýsti hana. Hún þrýsti
hönd hans aftur og hann varð grip-
inn mikilli löngun til að vef ja hana
örmum og kyssa hana — en það
getur maður ekki, þegar í hlut á
stúlka, sem er í dýrmætum sam-
kvæmisbúningi. — Hann dró and-
ann djúpt og sagði:
— Barbara — ég hef þráð þessa
stund, því . . . .
Vagninn nam skyndilega staðar,
en rann svo af st^ið aftur.
Hattur Wormsley hafði fallið
niður á vagngólfið. Hann laut eftir
honum.
— Þú hefir þó ekki meitt þig,
góði, spurði Barbara kvíðafull. Það
hljóp strákur þvert yfir götuna
og Peters varð að nema staðar svo
skyndilega. Það er hart að þessir
ormar skuli ekki geta litið í kring-
um sig.
Wormsley umlaði eitthvað fýrir
munni sér, og vagninn nam stað-
ar. Peters opnaði vagnhurðina,
dyravörður og þjónn tóku á móti
þeim, allsstaðar var fólk, kunn-
ingjar, ókunnugt fólk, hljóðfæra-
sláttur, danz, ljós, hávaði ....
•— Halló, Barbara! Gott. kvöld,
Eddie — Tom, Zoe, Jim, Elinor
. . . . Nöfn voru kölluð, heilsað,
hlegið, kastað fram gamanyrðum
Wormsley dró djúpt andann.
Þetta kvöld ætlaði auðsjáanlega
að verða eins og öll önnur. Aldrei
myndi Barbara hafa tíma til að
hlusta á hann. Aldrei!
Tveimur tímum síðar óku þau
heim. Barbara hafði höfuðverk og
hún kvaðst hafa verið vakin of
snemma um morguninn. Þau voru
bæði þögul, þangað til Barbara
sagði:
— Var það ekki annars eitt-
hvað, sem þú ætlaðir að segja mér,
Eddie ? — Jæja., nú erum við kom-
in heim og ég er þreytt. Peters
getur ekið þér heim, svo getum
við talað um þetta á morgun. Góða
nótt, Eddie, takk fyrir kvöldið.
I sama mund var Jim Prentice
að kveðja Ivy Walters fyrir fram-
an húsdyrnar hennar.
— Takk fyrir kvöldið, Jim —
við höfum skemmt okkur ágæt-
lega, finnst þér það ekki? Og svo
hugsar þú ekki miera um það, sem
ég sagði við þig, gerirðu það?
— Hvað þá? spurði Jim.
— Þetta. sem ég sagði um þessi
tvö í fallega' bílnum. Þau hafa
sennilega skemmt sér meira í
kvöld, en við höfum líka skemmt
okkur ágætlega, finnst þér ekki?
V. J. þýddi.