Dvöl - 01.09.1936, Page 45

Sept.—okt. 1936
D V Ö L
315
ið af góðum mönnum. I þessarri
síðari bók sinni gefur hann frá-
sögninni skemmtilega hressandi
blæ, sem virðist geta orðið allt að
því sérkennandi fyrir hann sem
höfund. Vonandi leitast hann við
að glæða þá meðferð málsins í
næstu bókum. Annars verður ekki
annað sagt um stíl bókarinnar en
að hann er lipur — víðast hvar.
Hversdagslegur stíll, sem skortir
þó ekki hugðnæmi og er að sínu
leyti fágaðri en verða vill hjá sum-
um hverjum. Fólkið er eðlilegt og
óþvingað í framkomu, og virðist
höf. hafa gjört. það upp við sig að
láta tala talmálið eins og eiginlegt
er eftir ástæðum. Piltarnir kalla
stúlkurnar, sem þeir eru með,
pjásur — og eflaust eru það svip-
aðar stúlkúr og þær, sem við sjá-
um daglega, því að lík/egast eru
þær allar pjásur á vörum piltanna,
sem þær eru með.
Þannig er lífið.
Og Guðmundur virðist hafa full ■
an hug á að gefa því sinn eðlilega
blæ — túlka lífið eins og það er,
en verða ekki ginnkeyptur af
neinu fimbulfambi.
Vonandi tekst honum þetta um
leið og hann tínir af sér þær f jaðr-
ir, sem hann enn hefir að láni —
það verða aldrei flugfjaorir.
Annars virðist „Ilmur daganna“
vera þannig, að eftir eigi að koma
önnur saga, sem framhald, og væri
þá vonandi að Guðmundur ætti sig
sem me vt sjálfur, og — hefði helzt
ekkert að láni,
F. E. Sillanpaá:
Silja.
ísafoldarprentsmiðja h.f.
1935. íslenzkað hefirHar-
aldur Sigurðsson.
Silja er falleg saga, þrátt fyrir
sína dapurlegu viðburði.
Hún er saga vors og gróanda —
saga ástarinnar, sem leitar síns
skapandi máttar í faðmi náttúr-
unnar — saga vonar og ótta.
Salmelus-ættin er komin á fall-
ancli fót og þess vegn.a gleðjast
gömlu Salmeíus-hjónin yfir þeim
eiginleikum sonarins — Kustaa,
sem þeim virðist. ætla að verða
lyftistöng ættarinnar á ókomnum
tíma. En ævi Kustaa Salmelus
verður öll önnur. — Vonirnar, sem
vaknað höfðu hjá honum, er hann
sá Hilmu Plihtari sitja á skúr-
handriðinu, rættust aldrei — hvort
sem það stafaði af tengdunum
við Iivari og hitt hjáleigufólkið,
eða ekki------Kustaa varð aldrei
það, sem honum var ætlað að
verða en engu að síður er hann
stór — stór í einstæðingsskap
sínum og raunum.
Og sá eiginleiki ásamt draum-
lyndi átti eftir að ganga í arf til
dóttur hans, Silju, því að eflaust
var það draumlyndi Kustaa —
draumlyndi Silju, sem sætti hana
við líf sitt og dauða, — sem gaf
henni þrek í vanmættinum og opn-
aði henni ný svið, þegar önnur
lokuðust.
Silja elskaði vegna fegurðar lífs-