Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 58

328
D V Ö L
Sept.—okt. 1936
um fylltust af áhuga og urðu
næstum falleg, nefið dálítið bog-
ið út á aðra hliðina og munnur-
inn lítið eitt opinn — hann var
fjörutíu og átta ára að aldri. Hann
tók matarkörfuna þegjandi og
fór líka út.
„Ó! Sjáðu, Frank! Hérna er
leiði!“
Rétt utan við veginn, þar sem
gatan ofan af heiðinni myndaði
rétt horn við hann og hélt svo
áfrarn gegnum hlið hjá mjóa
skógargeiranum, var dálítill grasi
vaxinn hryggur, sex fet á annan
veginn og eitt á hinn, á vestur-
enda ieiðisins var granít-steinn,
en ofan á það hafði einhver
fleygt nokkrum kvistum og blá-
klukkuvendi. Ashurst horfði á
þetta og skáldið í honum vakn-
aði. Við krossgötur — leiöi sjálfs-
morðingja! En sú hjátrú hjáaum-
ingja fólkinu! En hver sem ann-
ars hvíldi þarna, þá var ekki
verra fyrir hann að vera hér en
í einhverri sí-rakri gröf meðal
annarra ógeðslegra leiða, sem
hinum og öðrum hégóma er tildr-
að á — hér var aðeins hrufóttur
steinn, óravítt himinhvolfið og
blessun þeirra, sem um veginn
fóru! Hann hafði ekki verið vaninn
við það í uppvextinum að vera
með heimspekilegar bollalegging-
ar o^ þess vegna hélt hann upp
brekkuna, án þess að hugsa frek-
ar út í þetta, setti matarkörfuna
undir garð, breiddi ábreiðu á jörð-
ina, svo að konan hans gæti
setzt r— lum hætti sjálfsagt að
mála og kæmi, þegar hún yrði
svöng — og tók upp úr vasa
sínum þýðingu Murray’s á „Hippo-
]ytos“. Hann var bráðum búinn að
lesa um Kypris og hefnd henn-
ar og horfði nú upp í loftið í stað
þess aó lesa. Og þegar Ashurst,
á silfurbrúðkaupsdegi sínum,
horfði á hvítu skýin, sem skáru
svo vel af við sterkan himinblám-
ann, kom yfir hann þrá eftir —
hann vissi ekki hverju. Já, rnaður-
inn — hann var illa úr garði gerð-
ur til þess að njóta lífsins! Sum-
ir lifðu að vísu göfugu og hóf-
sörnu lífi, en þó var alltaf í djúp-
inu einhver straumur af græðgi,
ágirnd og sóunarfýsn. Var kven-
fólkið þannig líka? Það var ekki
gott að segja. Og samt var það
svona, að þegar menn gáfu laus-
an tauminn nýjungagirni sinni
og hinni óstýrilátu þrá eftir njj-
um æfintýrum, nýjum hættum og
nýjum skemmtunum, þá þjáðust
þeir áreiðanlega af andstæðu
skortsins, óhófmu. Allt bar að
sama brunni — hinn siðaði mað-
ur var dýr, sem var illa úr garði
gert! Maður, sem þráði fegurð-
ina, gat hvergi fundið neinn Para-
dísar-aldingarð, uppfyllingu óska
sinna og „eplatréð, sem prýddi
laufgan lund“, eins og stóð í hinu
yndislega gríska kóri, hvergi
neinn ódáinsakur eða varanleg-
an samastað hamingjunnar — ekk-
ert, sem hægt var að bera sam-
an við fegurð listaverksins, sem