Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 59

Sept.—okt. 1936
D V Ö L
329
pað náði tökum á og bar að eilífu,
svo að í hverl skipti, senr það
var skoðað eða lesið, veitti pað
hina sömu dýrmætu hrifningar-
kennd og róandi sæluvímu. Vafa-
laust fundust í lífinu augnablik
slíkrar fegurðar og svífandi un-
aðskenndar, en pví miður voru
pau hvikul og óðara flogin burt,
eins og skýhnoðrinn, sem vind-
urinn feykir fyrir sólina, ómögu-
legt að halda peim hjá sér á
sama hátt og listin fangaði feg-
urðina og hélt henni fastri. Þau
voru á sífelldri ferð og flugi, eins
og töfrandi innsýnir i sál nátt-
úrunnar, pegar skyggnzt er inn í
hinn fjarlæga og dularfulla til-
gang hennar. Hér, par sem sól-
in skein björt og heit á andlit
manns, gaukur galaði í tré skammt
í burtu og loftið var prungið af
hunangsilmi blómayna — hér,
meðal burknablaða og hvítra
stjörnublóma, og hátt uppi svifu
hvít ský yfir hæðir og draum-
kyrra dali hér og á pessari
stundu var augnablik slíkrar inn-
sýnar. En óðar en varði var pað
liðið hjá — eins og andlitið á
Pan, sem gægist fyrir klett og
hverfur, pegar litið er á hann.
Og allt í einu settist Ashurst
upp. Hann kannaðist áreiðanlega
við penna stað, pessa lyngheiði,
penna veg, sem liðaðist eftir
henrii eins og band og gamla
garðinn bakviðhann. Meðan pau
óku hér eftir veginum, hafði hann
ekki veitt neinu eftirtekt — gerði
pað aldrei; pá hugsaði hann um
eitthvað fjarlægt eða ekki neitt
— en nú sá hann pað! Fyrir
tuttugu og sex árum síðan, ein-
mitt um sama leyti árs, hafði
hann lagt af stað frá bóndabæn-
um, sem var hér í hálfrar mílu
fjarlægð, áleiðis til Tor(|uay, en
þaðan mátti segja, að hann hefði
aldrei komið aftur. Og hann fékk
einhvern ónota-sting i hjartað;
hann hafði einmitt rekizt á eitt
af pessum liðnu augnablikum æf-
innar, sem átti fegurð og unað,
er höfðu gengið honum úr greip-
um, en flögruðu á vængjum sín-
um út í geiminn, — hjá honum
vaknaði endurminning um atburð,
sem hafði verið gleymdur og graf-
inn, stundir dásemda og heitra
tilfinninga, sem snögglega voru
kæfðar og slokknuðu. Og hann
sneri sér við, hvíldi hökuna í
höndum sér og starði niður í lág-
vaxið grasið, par sem litla blá-
klukkan óx . . .
Og petta er pað, sem rifjaðist
upp fyrir honum.
I.
Frank Ashurst og vinur lians
Robert Garton voru á gönguferð
fyrsta maí vorið eftir að peir voru
síðast saman á háskólanum. Þeir
höfðu gengið frá Brent penna
dag og ætluðu að komast til
Chagford, en Ashurst var orðinn
preyttur í hnénu, sem hafði orð-
ið fyrir meiðslum í knattspyrnu-
kappleik, og eftir kortinu að dæma,