Dvöl - 01.09.1936, Blaðsíða 62

332
D V Ö L
Sept.—okt. 1936
Allt í einu greip Ashurst inn í
samtaíið:
„Hvað eruð þér gömul?“
„Seytján ára, herra minn.“
„Og hvað heitið þér?“
„Megan DavicJ.“
.Þessi maður heitir Robert
Garton, og ég er Frank Ashurst.
Við ætluðum að komast til Chag-
ford.“
„Það er slæmt, að yður skuli
vera illt í fætinum.“
Ashurst brosti, og þegar hann
brosti, var ómögulegt annað að
segja en andlit hans væri frítt.
Þau gengu niður eftir meðfram
skógarræmunni og voru allt í
einu komin að bænum — langri
og lágri steinbyggingu með
gluggum á hjörum. Bærinn stóð
innan girðingar og r-étt hjá hon-
um vargömul hryssa á beit og svín
og alifuglar hér og þar. Bak við
bæinn var brött, grasi vaxin hæð
með fáeinum skozkum furutrjám
efst, en fyrir framan hann var
gamall aldingarður með eplatrjám,
sem voru í þann veginn að springa
út og fyrir neðan garðinn var læk-
ur og víðáttumiklar, sléttar engj-
ar. Lítill drengur með skáhöll,
dökk augu var úti að líta eftir
svínunum og við bæjardyrnar
stóð kona, sem kom svo á móti
þeim. Stúlkan fók til máls:
„Þetta er frú Narracombe,
frænka mín.“
„Frú Narracombe, frænka mín“
hafði dökk, kvikleg augu, sem
minntu einna helzt áfugl, ogþað
gerðu einnig hinar einkennilegu
hálshreyfingar hennar.
Við hittum frænku yðar á veg-
inum,“ sagði Ashurst, „hún hélt,
að þér gætuð máske lofað okkur
að vera í nótt.“
Frú Narracombe athugaði þá
hæls og hnakka milli og svaraði:
„Jú, ég get það, ef þið gerið
ykkur ánægða með sama her-
bergið. Megan, taktu til í gesta-
herberginu og náðu í rjóma í
krukku. Má ekki bjóða ykkur
te?“
Stúlkan hvarf inn í húsið gegn-
um einskonar fordyri, sem mynd-
aðist úr tveim linditrjám og
nokkrum rauðberjarunnum, og
Ijósa húfuna bar við rauðu blóm-
in og dökkgrænu linditrén.
„Viljið þið ekki koma inn og
hvíla fótinn? Eruð þið kannske
á háskóla?“
„Við vorum það, en nú erum
við farnir þaðan.“
Frú Narracombe kinkaði kolli
með spekingssvip.
Gólfið í dagstofunni var lagt
tígulsteinum, en á því stóð dúk-
laust borð, snjáðir stólar og
legubekkur, troðinn hrosshári. og
þárna var allt svo frámunalega
hreint, að- það.var eins og það
hefði aldrei verið notað. Ashurst
settist undir eins á legubekkinn
og hélt veika hnénu milli handa
sér, en frú Narracombe starði á
hann. Hann var einkasonur há-
skólakennara í efnafræði, sem nú
var látinn, en fófki hættir svo við