Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 64

334
D V Ö L
Sept.—okt. 1936
votan hárlubbann og fór að skýra
fyrir Ashurst, dð hún væri ná-
kvæmlega eins og hún kæmi
beint út úr ritum velska skálds-
ins Morgan-ap-og-eitthvað-meira,
sem var uppi á tólftu öld.
Ashurst lá endilangur á legu-
bekknum og fætur hans stóðu
langt aftur af. Hann reykti pípu
og tók ekkert eftir því, sem Gar-
ton var að segja, heldur hugsaði
um andlit stúlkunnar, pegar hún
konr inn og bætti kökum á disk-
inn. Það hafði verið alveg eins
og að horfa á blótn eða einhverja
aðra fegurð úr ríki náttúrunnar —
þangað til allt í einu hún kippt-
ist svo einkennilega við, leit und-
an og fór út, hægt og hávaða-
laust.
„Við skulum fara fram í eld-
hús,“ sagði Garton, „og skoða
hana dálítið betur.“
Eldhúsið var allt hvítþvegið.
Uppi í sperrunum héngu reykt
svínslæri, í gluggakistunni voru
blómapottar og byssur héngu á
nöglurn; ennfremur voru þar j^ms
skringileg ílát, bæði úr gleri og
járni, og svo myndir af Viktoríu
drottningu. Langt og mjótt borð
úr heíluðum viði var alsett skál-
unr og skeiðum; á gólfinu lágu
tveir fjárhundar og þrír kettir.
Öðrumegin við eldstæðið sátu
tveir litlir drengir, letilegir og
ósköp góðfegir á svipinn; hinu-
megin sat dökkhærður og þrek-
inn unglingur, rjóður í andliti,
hanri var að draga band í gegn-
um b.yssuhlaup; á milli þeirra var
frú Narracombe og hrærði hægt
og rólega i stórum potti, sem
ilmandi gufu lagði upp úr. Tveir
aðrir strákar, skakkevgir, dökk-
hærðir og dálítið prakkaralegir,
og svipaðir litlu strákunum, höll-
uðu sér upp að veggnum og töl-
úðú saman; og lítill, roskinn,
nauðrakaður maður í grófum
baðmullarfötum sat úti í glugg-
anum og las í þvældu dagblaði.
Megau virtist vera eini starfs-
krafturinn í þessu húsí — hún
tók eplavínið af tunnunni og bar
það á borðið. Garton sá, að þau
ætluðu að fara að borða og sagði:
„Nú, jæja! Við komufn aftur,
þegar þið eruð búin að borða, ef
við megum,“ og svo fóru þeir inn
í dagstofuna, án þess að bíða
eftir svari. En liturinn á eldhús-
inu, hitinn, ilmurinn og öll þessi
andlit gerði það að verkum, að
þeim fannst nú stofan enn kulda-
legri en áður og þeir settust aft-
ur í sæti sín, daufir í dálkinn.
„En hvað þeir eru zigaunalegir
í útliti, þessir strákar. Það var
bara einn með saxneskan svip,
— þessi, sem var að hreinsa
byssuna. En stúlkan sú arna er
alveg tilvalið rannsóknarefni fyr-
ir sálfræðing."
Ashurst fékk kipring í varirn-
ar. Honum fannst Garton blátt
áfram vera fífl. Tilvalið rann-
sóknarefni! Hún var heiðablóm.