Dvöl - 01.09.1936, Qupperneq 65

Sept.—okt. 1936
D V Ö L
Maður varð betri og ineiri við að
liorfa á liana. Rannsóknarefni —
ekki irema pað pó!
Garton hélt áfram:
„Hún yrði dásamleg, ef hún
yrði hrifin. Það parf að vekja
hana“.
„Ætlar pú að vekja hana?“
Garton leit á hann og brosti.
„En hvað pú getur verið grófur
og enskur í pér!“ voru orðin,
sem skinu út úr pessu brosi.
Og Aslmrst tottaði pípuna sína.
Vekja hana! Hann hafði ekkert
smáræðis-álit á sér, pessi asni!
Hann opnaði gluggann upp á
gátt og hallaði sér út um hann.
Það var orðið mikið rokkið. Uti-
húsin sáust óljóst og í bláleitri
móðu, eplatrén eins og einhver
víðáttumikill óskapnaður; í loft-
inu var reykur frá eldhúsinu, svo
að pað lyklaði af brunnum viði.
Einhver fugl, sem fór seinna í
háttinn en aðrir, kvakaði við og
við, eins og hann væri hissa á
pessu myrkri. í hesthúsinu heyrð-
ist hestur frísa og stappa við
stallinn. Og parna langt í burtu
grillti í hæðirnar á heiðinni og enn-
pá, ennpálengra í burtu vorufeimn-
ar stjörnur, 'sem ekki voru enn
búnar að fá fulla birtu, en stungu
ofurlitlar hvítar smugur á dökk-
blátt himintjaldið. Ugla vældi
skjálfrödduð í fjarska. Ashurst
dró andann djúpt. Þetta var dá-
samleg nótt til pess að ganga úti!
Skellir frá ójárnuðum hófum
heyrðust neðán frá götunni og
335
prjár dökkar skepnur sáust ó-
greinilega í rökkrinu — hestar á
kvöldgöngu. Sv.ört og loðin höf-
uð peirra téygðu sig upp fyrir
grindina. Þegar Aslmrst sló úr
pípunni sinni, kom dálítið nejsta-
llug og pá fældust peir og tóku
á rás. Leðurblaka flögraði fram-
hjá svo hljóðlega, að naumast
var hægt að heyra „tsipp,tsipp“-ið
hennar. Ashurst rétti út hend-
ina og fann, hvernig döggin sett-
ist á lófann. Allt í einu heyrði
hann drengjaraddir að ofan, stíg-
vélum'var lleygt á gólfið, og síð-
an önnur rödd, pýð og skær —
stúlkan er sjálfsagt að koma
peim I rúmið, og svo nokkur
greinileg orð: „Nei, Riclc, pú mátt
ekki hafa köttinn I rúminu hjá
pér“, síðan heyrðist fliss og ærsl,
léttur löðrungur og hlátur, svo
lágvær og blæfagur, að Ashurst
fann hlýjan straum fara um sig.
Svo var blásið og glætan frá
kertinu, sem rauf rökkrið fyrir
ofan, slokknaði; allt var hljótt.
Ashurst fór aftur inn í stofuna
og settist; hann fann til verkjar
í hnénu og drunga í sálinni.
„Þú skalt fara fram í eldhús,“
sagði hann, „ég fer að hátta.“
Framh.
Kitstjóri og ábyrgðarmaður:
Vigfús Guðmundsson.
Víkingsprent