Dvöl - 01.11.1937, Síða 5

D V 0 L
331
hitar og þurrkar, og hervirki það,
sem drepsóttin gerði, varð æ
geigvænlegra. Heil byggðarlög
eyddust að fólki. Líkin voru flutt
á vögnum til greftrunar, þeim var
hlaðið hverju ofan á annað, svo
að langar, ljósar fléttur ungu
stúlknanna drógust eftir jörðinni.
En áður en langt leið, fékkst enginn
til þess að grafa líkin; þau voru
Játin liggja þar, sem þau voru
komin, og enginn vogaði sér að
snerta við þeim.
Akrarnir stóðu ósánir og gras-
ið féll á engjunum. I mannlausum
þorpunum, þar sem líkin lágu á
víð og dreif, lögðust húsdýrin út
og urðu villt, vegna þess að eng-
inn hirti um þau. Kýrnar ráfuðu
baulandi um skógana með troðfull
júgrin. í hundinum vaknaði hið
forna eðli villidýrsins; hann réð-
ist á sauðina, sem hann átti að
gæta. Eða hann læddist hor-
aður eins og beinagrind um mann-
laus þorpin, leitandi að herra sín-
um og húsbónda, sem hlaut að
hafa farið eitthvað langt, langt í
burtu. Glorhungruð svínin brut-
ust út úr stíunum og söddu hung-
ur sitt með því að rífa í sig þau
líkin, sem farið höfðu á mis við
blessun kirkjunnar. Öll þessi villi-
dýr höfðust við í mýrunum og
skógunum, og um haustið, þegar
sundin milli eyjanna lagði, komu
birnir labbandi á ísnum frá meg-
inlandinu og bættust í hópinn.
Það virtist sem mannfólkið væri
dæmt til gereyðingar. Rás lífsins
stöðvaðist — öll dagleg störf
lögðust niður, menn plægðu ekki
lengur akrana, sáðu ekki né upp-
skáru, enginn reri til fiskjar né
fór á veiðar og menn giftu sig
ekki framar. Tilgangur guðs var
bersýnilega sá, að gera landið
jafn-autt að fólki og það hafði
verið forðum daga, áður en hann
skóp manninn. En þetta land líkt-
ist ekki hið minnsta hinni fornu
Paradís. Það var autt og tómt og
andi tortímingarinnar sveif yfir
vötnunum.
2.
Á þessum hörmungatímum var
þýzkur prestur jjjónandi í kirkju-
sókn einni á strönd eyjarinnar Ös-
el. Hann hét Magnús Carponai
og var kvæntur velborinni Beata
von Krámer, dóttur göfugs hér-
aðshöfðingja. Þeim varð nokkurra
barna auðið, og var hið elzta nítj-
án ára gömul stúlka, Geirþrúður
að nafni. Geirþrúður Carponai
var hraust og blómleg, eins og
allar velættaðar, þýzkar stúlkur,
sem alast upp í sveit; á sumrin
var hún stundum meira að segja
of dökk á hörund af áhrifum sólar
og hafvinda. Vöxtur hennar svar-
aði sér vel, hárið var rauðjarpt
eins og á öllu móðurfólki hennar,
augun tindrandi eins og blágrænir
eðalsteinar, nefið þunnt og fyrir-
mannlegt, og vottaði fyrir stolti í
svipnum. Þegar hún sat við hlið
móður sinnar í kirkjunni og
drúpti höfði, eins og siðprúðri