Dvöl - 01.11.1937, Qupperneq 8

334
D V 0 L
mannveru, gerði henni beinlínis
erfitt um andardráttinn.
Hvað kom það málinu við, að
þessi mannvera var sóðalegt og
sjóndapurt kerlingarskar, sem
komið var á gra'farbakkann!
Þegar Geirþrúður nálgaðist
kofa gömlu konunnar, brá henni
heldur en ekk’i í brún, því að nú
sá hún, að dyrnar voru lokaðar
og upp úr strompinum kom eng-
inn reykur.
Hún reyndi að telja sér trú um,
að gamla konan hefði ekki kveikt
upp eld um morguninn. En þegar
hún opnaði kofadyrnar, blasti við
henni hið sama og hún hafði svo
oft séð undaníarið: í rúminu lá
Liiva-Ingel, auðsjáanlega orðin
köld, og var þegar komin nálykt
af líkinu.
Þá fannst Geirþrúði eins og hún
hefði verið særð í hjartastað og
hún lagði á flótta út í stóru skóg-
ana í grenndinni. Hún vissi ekki
lengur, hvað hún gerði. Hún
hljóp eins og fætur toguðu, hún
flýði einveruna, sem er banvænni
en sjálfur Svartidauði.
3.
Eftir á hafði Geirþrúður Car-
ponai ekki hugmynd um, hversu
lengi hún eigraði um skógana og
mýrarfiákana á Ösel. Það var að
morgni dags, sem hún kom nið-
ur að sjónum, einn þessara björtu
morgna, þegar lífið virðist leika
við menn og skepnur. En Geir-
þrúður var yfirkomin undir fargi
einverunnar. Hún ákvað að láta
hér fyrirberast, þangað til dauðinn
kæmi og bindi enda á böl hennar.
Hún laut niður og ætlaði að
leggjast fyrir, en þá sýndist henni
hún sjá spor eftir mannsfót í
sandinum.
Það var ekki nokkur vafi á því.
Þetta var nýstigið spor eftir stór-
an fót; það sást svo greinilega
hvar tærnar höfðu stigið, sömu-
leiðis hællinn og lágilin. Rétt hjá
fann hún annað spor og hið þriðja,
röð af sporum í sléttum sandinum,
sem hurfu svo bak við sandöldu.
Geirþrúður riðaði á fótunum. —
Mannsspor! Jörðin var þá ekki
gereydd að fólki! Hún var ekki
alein eftir! .
Og nú kraup hin stolta og há-
ættaða Geirþrúður Carponai lægra
en hún nokkru sinni hafði kropið
fyrir metorðum og auði þessa
heims; hún laut niður í sandinn
og kyssti í auðmýkt spor hins
ókunna manns.
En hinn voldugi og óvænti
fögnuður reyndist henni um megn,
hún hneig niður eins og reyrstrá,
missti meðvitundina og lá hreyf-
ingarlaus í sandinum.
Þegar hún vaknaði, var komið
fram á dag og sólin skein beint
framan í hana. Hún hafði sofið
í margar klukkustundir. Hún sá,
að hún hafði verið borin upp á
hæð nálægt sjónum og undir höf-
uð hennar hafði verið látið þurrt
sef. Til vinstri handar reis strönd-
in eins og klettaveggur frá haf-