Dvöl - 01.11.1937, Side 9

D V 0 L
335
inu, fyrir ofan hæðina voru nokkr-
ir fiskimannakofar, en niðri í
flæðarmálinu lágu net. Hafið var
slétt og kyrrt, en að eyrum henn-
ar barst óslitinn þungur niður,
eins og af undiröldu.
Skammt frá henni sat ungur
maður og steikti skarkola milli
tveggja steina. Maðurinn var
klæddur í venjulegan hversdags-
klæðnað alþýðufólks, grófa hör-
treyju, með marglitt belti um
mittið. Hann var berfættur, grind-
horaður og ljósa hárið var sítt og
flókið, augun 'gráblá.
Þegar hann sá, að Geirþrúður
var vöknuð, sagði hann á máli al-
þýðunnar, án þess að gera hik á
verki sínu:
— Kas sa súúa tahad? (Viltu
ekki mat?)
Geirþrúður kinkaði kolli til
samþykkis. Maðurinn rétti henni
kola og hún át. Fiskurinn var nýr
og feitur, en saltlaus.
— Eru allir dánir? spurði mað-
urinn.
— Dánir — já, allir, svaraði
Geirþrúður, einnig á máli alþýð-
unnar.
— Pannig er það líka hér, sagði
maðurinn.
Svo sátu þau þögul og gáfu í
laumi gætur hvort að öðru.
— Ég heiti Laes — Kadariku-
Laes, og á heima þarna í kofan-
vun, sagði maðurinn að lokum.
Og hvað heitir þú?
— Geirþrúður Carponai, sagði
hún.
Og um leið og hún sagði það,
fann hún, að þetta nafn var jafn-
þýðingarlaust og hvíti skýhnoðr-
inn þarna uppi í loftinu, sem var
að tvístrast og hverfa fyrir gersl-
um sólarinnar.
Maðurinn skaraði í eldinn og
sagði svo:
— Ég sá á klæðaburði þinum,
að þú ert af höfðingja-bergi brot-
in. En nú erum við aðeins tvö ein,
sem eftir lifum.
• •
— Ég sá sporin eftir fætur þína,
sagði Geirþrúður.
Maðurinn leit á brúna, veður-
bitna fætur sína og kinkaði kolli.
— Ég gekk út að lindinni til
þess að sækja vatn, sagði hann.
*
Þegar þau höfðu matazt, gengu
þau upp frá sjónum. Degi var
tekið að halla.
Uppi á hamrinum uxu sein-
þroska jarðarber meðal krækl-
óttra einirunna.
Þau lutu niður iog tíndu, gáfu
hvort öðru og átu. Berin voru
sterk og góð á bragðið. Þarna
sátu þau lengi hjá einirunnunum
og átu berin — eins og börn.
Sólin skein í andlit þeim, meðan
hún seig niður að sjóndeildar-
hringnum í vestrinu, þar sem hið
fjarlæga og ósýnilega Gotland
blundaði í bárum hafsins. Hún
hjúpaðist daufri, grárri móðu,svo
stóð ekki lengur af henni neinn
ljómi og það var hægt að horfa í
hana án þess að loka augunum.