Dvöl - 01.11.1937, Síða 22

348
D V 0 L
um, meira að segja' í hlöðuna og
fjárhúsin, þar sem hver minnsti
hlutur var vel hugsaður og hagan-
lega settur. Hann hafði t. d. glímt
við lækinn, sem rann góðan spöl
frá, þangað til fenginn var nýr
farvegur, svo að nú rann hann
framhjá alveg við bæinn. Og ekki
einasta það. Hann hafði byggt hús
yfir hann, svo að ekki skyldi þurfa
að moka snjó og höggva klaka í
hvert sinn, sem sækja þyrfti vatn
að vetrinum. Og svo var þetta
litla brunnhúsi í sambandi við bæ-
inn, með göngum. Þegar menn
gengu framhjá þessum gangi á
kyrrum degi — eins og í dag —
þá heyrðist vatnið niða j)ar inni,
lifandi og vökult. Niðurinn og
gutlið í litlu bununni heyrðist
— bununni, sem Höskuldur hafði
gert, til þess að hægara væri að
fylla fötu. Æ-já, Höskuldur . . .
Hér var gengið frá öllu með iðju-
semi og kostgæfni. Og vel frá
því gengið. Pað var svo lílct hon-
um að vera dauðleiður yfir því
í gærmorgun, að hann hefði ekki
ennþá komið mónum inn í hús.
Eins og það væri ekki létt verk
fyrir hana, að sækja þetta smá-
ræði, sem hún þyrfti að nota með-
an hann yrði í burtu, þessi
fáu skref út að hlaðanum.
Þennan morgun hefði jsað reyndar
verið gott, ef hún hefði ekki þurft
að fara út eftir mónum. — Það
yrði víst djúpt, sem þyrfti að
grafa. En fyrst um sinn var nóg
fyrir börnin að fá spenvolga
mjólkina úr kúnni. Ef þau væru þá
ekki sofnuð, litlu skinnin. Ef svo
væri, ætlaði hún ekki að vekja
þau.
Nei, börnin sváfu ekki. Tvenn
tindrandi augu horfðu inn í rauða
Ijósbirtu lýsiskolunnar, þegar hún
Iýsti yfir rúmið, og það var með
glaðvakandi rödd sem Árni
spurði:
— Af hverju birtir ekki í dag,
mamma?
Guðnýju varð hverft við. Áður,
nokkrum sinnum þennan morgun,
hafði hún fundið undarlegan ó-
hugnað koma yfir sig — eins og
hroll í líkamanum, sem þessi
furðulega kyrrð orsakaði. Kyrrð,
sem eins og tók fyrir kverkar
henni og virtist ætla að kæfa
hana. En það var aðeins augna-
blik, sem hún var í vafa og hlust-
aði — svo sagði hún rólegá:
- Nú skal mamma strax fara út
og sópa snjóinn frá gluggunum,
börnin mín.
I sama bili var Árni kominn
fram á gólfið.
— Ég skal gera það, mamma.
Hann hafði í huga að gera ým-
islegt fleira um daginn, sækja mó,
bera vatn til kýrinnar og kind-
anna, moka! ’Hannlét móðan mása
um þessi og önnur fyrirhuguð af-
rek, meðan hann var að klæða
sig, og á milli teygaði hann úr
mjólkurkönnunni volga og freyð-
andi nýmjólkina.
Móðirin ætlaBi nú samt með
honum til þess að sækja móinn,