Dvöl - 01.11.1937, Síða 49

D V 0 L
375
\
Utvarpsvísur
Hér birtast nokkrar vísur, sem ég
hefi haft yfir í þáttunum um „dag-
inn og veginn.“ Allmörg tilmæli
hafa borizt um að fá þær upp-
skrifaðar eða endurteknar. Það er
ekki hægt að uppfylla slíkar
óskir, en ég ætla að nota mér
gestrisni „Dvalar“ og biðja hana
að ljá nokkrum af þessum stök-
um rúm.
Hátt á 5. hundrað botnar bár-
ust í vísuhelminginn:
Lengist nóttin, lækkar sól,
lífið óttast vetur.
Hér koma fáein sýnishorn af
botnum:
Andinn prótt í alvalds skjól
alltaf sótt þó getur. (S. B.)
Varnað flótta, veitt oss skjól
vit og þróttur getur. (M. P.)
Vona gnótt, sem vorið ól,
viðnámsþróttinn hvetur. (F. H.)
Fanna gnótt mn foldar ból
fjötrað þróttinn getur. (N.N.)
Vonar gnótt, sem ástin ól,
í oss þróttinn hvetur. (T. K.)
Kossabrestirnir.
Bóndi á Snæfellsnesi sendi þess-
ar spurningar í bundnu máli:
Hver er dyggð hjá konu mest?
Hver er hennar löstur verstur?
I karlmannsfari, hvað er bezt?
Hvað er það, sem oftast brestur?
Hér eru nokkur svör, sem bor-
izt hafa frá hlustendum:
Kœti er dyggð hjá konum mest,
kenjar hennar löstur verstur.
t karlmannsfari kapp er bezt.
Koss er það, sem oftasf brestur.
(Nafníaust).
Drenglund kvenna dyggð er mest
dadurshneigdin löstur verstur.
1 virða fari er vidsýn bezt.
Vífni þeirra helzti brestur.
(Kona í Skuggcdwerfinu).
Hér koma svo hugleiðingar um
brestina frá „sveitakerlingu“.
Þið, sem getið frætt um flest,
fróðleiksbrunnar mestir!
1 útvarpinu er urrar mest,
eru það kossa-brestir?
Ljóða gnótt, sem andinn ól,
yljað drótt þó getur. (K. F.)
Er ei þulan alltaf ein?
Oft hjá lienni gestir?