Dvöl - 01.04.1938, Síða 12

QO
D V ö L
þar sem amiar bar að mestu leyti
ábyrgðina á afbroti hcnnar.
Presturinn lagði reipið frá sér,
gekk með höndina á enninu nokkr-
um sinnum fram og aftur, og
smellirnir af skónum hans komu
mcð sínu jafna millibili einn cft-
ir annan. Pegar Birgitta fann, að
hættan var liðin hjá, fór hún að
gráta, hnipraði sig saman og létti
á sál sinni með nokkrum kæfðum,
djúpum hálshljóðum, scm minntu
mikið á stunur sauðkindarinnar,
þegar hún liggur mcð band reyrt
um snoppuna og er stungin til
bana. En fyrir Birgittu þýddi þcssi
grátur, að hún sncri aftur til lífs-
ins.
Orátur hennar hafði cngin áhrif
á prestinn. Hann sneri að henni
bakinu og gckk til hcrbcrgis síns.
Birgitta læddist upp á loftið.
Pegar séra Jcsper var kominn
inn í herbergi sitt og hafði lokað
dyrunum — eins og skrifað stend-
ur — var hann einmana maður,
svo einmana scm orðið getur.
Lengi, lcngi reikaði hann um gólf-
ið annars hugar, horfði á kjölinn
á bókunum sínum og neri saman
höndúnum. Svo staðnæindist hann
við gluggann og horfði út í garð-
inn, þar sem býflugurnar voru
orðnar rólegar og þar scm blómin
á cplatrjánum virtust fljóta í sól-
skininu.
Eitthvað kom við rúðuna með
gVönnu og veiku hljóði. Það var
mýfluga, sem dansaði upp og
niður glerið á sínum hárfínu
fótum. Aftur og aftur rak hún sig
á þcssa hindrun, scm hún gat
ekki séð, cn fann að var þarna
og lokaði leiðinni til frelsisins.
Af hverju átti nú ekki einn af
þessum allra minnstu fuglum guðs
að fá að komast út í sólskinið?
Presturinn opnaði gluggann og
mýflugan svcif eins og dúnhnoðri,
skáhallt út í loftið, ^með þcssa
grönnu fætur hangandi niður úr
bolnum, fékk gullslita vængi og
hvarf í loga sólarinnar.
En hvað jörðin hlaut að vera
fölsk, þctta haf af blómum, sól
og óendanlegur himinn.
Var það svo, að allur hcimur-
inn væri umvafinn hcilagri sumar-
dýrð, eða var það bara þcssi stóri
og fávísi maður, sem ckki sá ann-
að en náð hins ávaxtaríka lífs,
af því að eitt sinn hafði hann liald-
ið, að blcssun þess væri honum
gefin, þar sem í rauninni ckkert
var til nema beizkja og dauði?
Æ, já, dagurinn var fagur!
Þegar fólkið á prestssetrinu kom
á fætur eftir miðdegissvefninn,
lieyrði það rödd húsbóndans inn-
an úr lestrarhcrberginu, tilbrcyt-
ingarlausa og sönglandi, og cf
nokkuð var, ennþá kraftmeiri en
fyrri partinn. Séra Jcspcr var að
læra utanbókar einn af Davíðs-
sálmum.
,,Úr djúpinu ákalla ég þig, drott-
inn, herra, heyr þú raust mína,
lát eyru þín hlusta á grátbeiðni
mína!
Ef þú, drottinn, vildir gefa gæt-