Dvöl - 01.04.1938, Page 28

106
D V 0 L
ar af húskofanum fcllu í gjalcl-
daga, var þaö kaupinu hennar
Coru að þakka, að þau höfðu eft-
ir sem áður þak yfir höfuðið. Og
þegar karlinum var stungið í stein-
inn, fékk Cora lánaða tíu dollara
hjá frú Studevant, til þess að
kaupa hann út.
Cora nældi saman. Hún sparaði
og gekk í uppgjafafötum Stude-
vants-mæðgnanna, át matarleif-
ar, sem til féllust og skilaði kaup-
inu sínu hcim. Bræðurnir og syst-
urnar uxu upp. Strákunum fannst
þcir vera einmana og þeir fóru
eins langt í burtu frá Melton og
þeir komust. Stelpurnar fóru líka,
ein á fætur annari, eftir að þær
liöfðu hrasað.
— Þær varpa skugga á nafn mitt,
sagði Jenkins gamli ásakandi. —
Þær spilla mínu góða áliti. Þær
geta ekki farið í berjamó án þess
að hrasa um leið.
Það var eitthvað í fari rjóma-
gulu Jenkinsstúlknanna, sem lokk-
aði hvítu vinnumennina.
Jafnvel hæglætisljósið hún Cora
hafði einu sinni átt elskhuga.
Hann kom til Melton með flutn-
ingalest, (það var langt síðan) og
fékk vinnu hjá manni, sem leigði
vagna og hesta. (Það var áður
en bílarnir urðu jafn algengir
og þeir eru nú). allir sögðu, að
hann væri jafnaðarmaður. Coru
var alveg sama um það. Hann
var fyrsti og síðasti karlmaður-
inn, sem hún var kennd víð. Hún
hafði aldrei komizt í kynni við
blökkumann. Það var enginn slík-
ur á þessum slóðum. En það var
ekki hennar sök.
Þessi hvíti piltur hét Joe, ogþað
angaði alltaf af honum hestalykt.
Hann var einhverskonar útlend-
ingur. Hann hafði erlendan mál-
hreim, stórar hendur og grá augu.
Það var sumar. Fáeinum mílu-
fjórðungum frá heimili Studevants
skiptust á aldingarðar, ilmandi
engi og sléttir vellir, svo langt
sem augað e)rgði. Á nóttunni voru
skýjaslæðurnar stjörnum stráðar.
Stundum tunglsljós. llmur úr
grasi. Cora bíður. I fjarska glyttir
í vindlingsglóð; þar er Joe. Hann
hvíslar í myrkrinu. Ást þeirra
krefst ekki mikils undirbúnings.
— Cora kemur beint úr eldhúsinu
með angandi þefinn af kvöjdverði
Studcvants, blandaðan ódýru ilm-
vatni. Það leggur megna hest-
húslykt af Joe, þessum stóra,
sterka pilti, sem er eins áhyggju-
laus og hestarnir, sem hann hirðir.
Móðir Coru jagast yfir því, að
hún komi seint heim á kvöldin eða
yfir því, að ekkert barnanna hafi
skrifaðl í þrjár til fjórar vikur, eða
þá að karlinn hafi nú ennþá einu
sinni drukkið sig fullan. Svo líð-
ur sumarið, draumur um stórar
hendur og grá augu.
Cora fór ekki í burtu til þess
að ala barn sitt. Hún reyndi ekki
heldur að dylja það. Og hún
blygðaðist . sín ekfci, þegar fóstrið
þroskaðist í skauti hennar. Hús-
bændur hennar sögðu henni að