Dvöl - 01.04.1938, Qupperneq 31

D V Ö L
börnum sínum. Anima hennar,
sem var orðin ellihrum, gerði hana
svefnuga og leiða. Nora móður-
systir hennar var tilgerðarleg og
siðavönd eins og prestsdóttir. Og
systir Jessie og bræður fóru sínar
eigin götur, og hún sá þau næst
um aldrei nema við matborðið.
Jessie féll í hlut Coru eins og
allt annað í húsinu, sem óvirðing
þótti að. Og Cora var ánægð með
hlutskipti sitt. Að fara móður-
höndum um barn, barn á sama
aldri og Josephine mundi liafa
verið, gaf lífi hennar tilgang og
yljaði henni um hjartaræturnar.
Dað var Cora, sem annaðist hana,
vandaði um við hana — og sem
verndaði og elskaði litlu, heimsku
Jessie öll þessi ár. Og nú var
Jessie orðin ftillvaxta stúlka, og
lauk loksins burtfararprófi úr
menntaskólanum.
En það hafði komið dálítið fyr-
ir Jessie. Cora fékk að vita um
það á undan frú Art. Jessie var
ekki svo skyni skroppin, að hún
hefði ekki vit á að komast í kynni
við pilta. Hún talaði ttm það við
Coru eins og hún væri móðir
hennar. Hún þorði ekki að talæ
um það við móður sína. Httn var
hrædd! Hrædd! Hrædd!
— Ég skal tala um þaðviðhana,
sagði Cora. Svo fór hún kvöld
Htt til frú Art, hógvær og auð-
mjúk og ávarpaði hana með þess-
Um einföldu orðum: — Jessie á
von á barni.
Cora hló, en frú Art varð högg-
100
dofa. Munnvatnskirtlarnir hættu
að starfa. Hún rétti úr sér eins
og hermaður, gekk rakleitt til
dyranna, sneri sér við og hvíslaði:
— Hvað?
— Já, frú, barn. Hún talaði
um það við mig. Lítið barn.
Willie Matsoulos erfaðirþess; það
eru foreldrar hans, sem eiga gler-
vörubúðina í Main. Hún sagði
mér það sjálf. Þau ætla að gifta
s'ig, en Willie er ekki hérna núna.
Hann veit ekkert um barnið enn-
þá.
Cora mundi hafa haldið áfram
að tala um litla ófædda barnið,
ef frú Art hefði ekki orðið hams-
laus. Nora frænka kom hlaupandi
úr bókasafninu með gleraugun
hangandi við festi. Oamla frúin
kom akandi í hjólastólnum sínum
titrandi af geðshræringu. Jessie
kom, þegar kallað var á hana,
rjóð og sveitt, en varð að fara út
aftur, því að þegar móðir hennar
leit upp af hvílubekknum og kom
áuga á hana, hljóðaði hún upp yf-
ir sig, hærra en nokkru sinni fyrr.
Það var þotið eftir kamfóruvatni
og ís. Óp og bænaandvörp berg-
máluðu um allt húsið. Hneyksli!
Ó, guð minn góður! Jessic hefir
lent í óhamingju!
- Hún hefir ekki leift í neinni
óhamingju, fullyrti Cora. Pað er
engin óhamingja að eignast barn,
sem maður vill eiga. Ég eignaðist
líka barn.
— Þcgiðu, Cora!