Dvöl - 01.04.1938, Síða 36

tl'4
bVÖL
Legg mig á steðja, ó, sterki Guð.
Slá mig harðlega og hamra úr mér stálflein.
Rek mig í bita, sem binda skýjakljúf saman.
Tak glóanda hnoðnagla og hnita mig fast
í hans berandi kjálka.
Lát mig verða hnitfleyginn mikla,
sem skýjakljúfinn tengir og treystir
gegnuni bláar nætur til blikandi stjarna.
Börn og fullorðnir
(Erich Kástner)
í einni staðreynd vér botnum báglega:
Börn eru í sálunni einlæg og góð.
Fullorðnir gallagripir. Hlálega
getur það krenkt vorn helga móð.
Versti bófi er í bernsku sinni
bezti drengur, með flekklaust ráð.
Efnisbörnin verða oftast minni
eftir að fullum vexti er náð.
Hvernig á nú að útskýra þetta?
Eðlið, að vísu, er grunsamlegt:
Börn kvelja orma . . . Er það hið rétta
innræti þeirra í sinni nekt?
Sagt er í duft vort forðum félli
fræ í engil og púkaskarn.
Púkinn dafnar til efstu elli.
Engillinn hinsvegar deyr sem barn.