Dvöl - 01.04.1938, Page 39

D V 0 L
117
Hún öfundar þessa Gyðinga-
konu líka.
Bryggjan er löng — fjarska
löng.
Nú er hún komin að enda land-
gönguborðsins. Hún gengur gæti-
lcga eftir því og niður á þilfarið
á stóra, svartmálaða skipinu.
Hún hreyfir sig gætilega, því
að innan undir Azumakápunni
hennar leynist líf — annað barn-
ið, sem hún mun innan skamms
fæða í þennan heim.
Hún réttir einni þjónustumeynni
regnhlífina og gengur fram eftir
skipinu, þangað sem farþegaklef-
arnir eru. Fólkið, sein komið er
til þess að kveðja manninn henn-
ar, er líka komið út í skipið, og
fylgir henni eftir.
Greifinn stendur við irmgang-
inn og ávarpar hana: „Þetta er
herbergið, frúw.
Hún gægist inn fyrir dyrastaf-
inu og sér tvö rúm. Undir þeim
er farangri þeirra komið fyrir.
Maðurinn hennar stendur fyrir
framan annað rúmið.
„Lítið á það, frú, hvernig geðj-
ast yður að hcrberginu?“
Þetta er herbergið. Hún verð-
ur að athuga það nákvæmlega,
því að hingað mun hana dreyma,
meðan maðurinn hennar er á hinni
löngu sjóferð.
Maður, sem lítur út fyrir að
vera skipstjórinn, kemur og ávarp-
ar mann hennar á frönsku. Hann
er að bjóða honum í reykingasal-
inn. Hún gengur á eftir manni
sínum og greifanum, þegar þau
yfirgefa herbergið.
Reykingasalurinn er snotur og
rúmgóður. Fram með veggjunum
er raðað nokkrum borðum, og á
hverju þeirra stendur postulíns-
vasi með blómum.
Eftir skipun skipstjórans, sæk-
ir þjónninn nokkur einkennilega
löguð glös, lieliir í þau kampavíni
og ber þau um meðal fólksins.
Annar þjónn kemur með kúfað
fat af kökum, sem einnig er borið
milli manna. Og þegar allir eru
búnir að fá köku og glas, ganga
gestirnir eftir röð fram fyrir mann-
inn hennar og enska greifann,
óska þeim góðrar ferðar og drekka
kveðjuskálina.
Meðan þessu fer fram, situr
hún á litlum stól við eitt borðið,
og bíður eftir því að kveðjuat-
höfninni verði lokið.
Maðurinn hennar lítur til henn-
ar öðru hvoru. Annars er hann
upptekinn við að kveðja. Hann
getur ekki ávarpað hana í viður-
vist þessa fólks og hún má það
ekki heldur. Þau eru líka búin að
segja hvort öðru það sem þau
þurfa.
Bjöllu er hringt. Fólkið gengur
út hvert á fætur öðru, cftir að
hafa kvatt manninn hennar og
greifann.
Hún fylgist með því og kveður
líka.
Nú gengur hún aftur eftir land-
gönguborðinu niður á bryggjuna.
Hún tekur ljósgrænu regnhlífina