Dvöl - 01.04.1938, Síða 40

118
D V 0 L
af einni þjónustumeynni og spenn-
ir hana upp.
Maðurinn hennar og greifinn
standa við borðstokkrnn og horfa
til hennar. Hún rennir augunum
út undan regnhlífinni upp til
þeirra. Henni finnst eins og augun
séu alltaf að verða stærri og stærri.
Aftur er bjöllunni hringt. Nokkr-
ir franskir sjómenn fara að leysa
landfestarnar og japönsku hafnar-
verkamennirnir taka landgöngu-
borðið burt. Pað lyftist hægt og
hægt upp frá borðstokknum und-
an átökum vindunnar og vcrka-
mannanna.
Nú heyrist fallbyssuskot. Pað
er frá Yokohama. Merki þess að
nú sé komið hádegi, og um leið er
eins og komi líf í skipið. Pað
byrjar að hreyfast.
Aldraðir Evrópumenn, sem eru
auðsjáanlega skyldir, eru að tala
um eitthvað í gamni við gráhærð-
ann gamlan mann, sem stendur
við vinduna.
. Peir virðast ekki vera saknandi
yfir skilnaðinum.
Hún sér að skipið hreyfist.
Henni sýnist bryggjan hreyfast
iíka. Nú virðist henni heill heim-
ur á inilli mannsins, scm stendur
á þilfarinu og hennar á bryggj-
unni. Og augun eru alltaf aðverða
stærri og stærri.
Fólkið á bryggjunni þyrpist nú
fremst fram á enda til þess að
sjá betur. En hún má það ekki
Slíkt væri ókurtcisi.
Nú vcifar einhver á skipinu
livítum vasaklút. Pað er kona,
sem stendur við borðstokkinn,
með stóran hatt, skreyttan hvít-
um böndum.
Hár maður í rauðu vesti, sem
stendur fremst á bryggjunni, veif-
ar á móti.
Parna eru ef til vill líka hjón
að skilja. Nú taka aðrir eftir þeim
og hvítir vasaklútar blakta hér
og hvar.
Fólk, scm eftir útlitinu að dæma
virðist vera skylt enska greifanum,
veifar einnig í kveðjuskyni.
Hún grípur óafvitandi um vasa-
klútinn, sem hún ber í erminni,
cn hún má ekki veifa honum. Pað
væri ókurteisi.
Skipið cr nú komið frá bryggj-
unni.
Pað hefir snúist dálítið og luin
sér ekki manninn sinn lengur.
Nú sér hún unglingsdreng 16—
17 ára, scm stendur á afturþiljun-
um í bláleitum blússufötum.
„Skyldi móðir hans bíða eftir
honum heima á Frakklandi? Eða
ef til vill á hann cnga foreldra?
Á livað er hann að horfa, þar
sem hann stendur við grindurnar?“
Hún snýr sér við og gengur
liægt upp bryggjuna, með þjón-
u'stumeyjarnar á hælum sér.
Bryggjan er löng — afar löng.
Par, sem stóra svarta skipið lá
fyrir skammri stundu, hlaupa nú
vindgárarnir eftir haffletinum,
glitrandi í’ sólskininu eins og
hreistur á fiski.
E. Bj. þýddi.