Dvöl - 01.04.1938, Qupperneq 61

D V 0 I.
139
því nm mcð hornunum. Uppi á
húsmæninum var tryggast aðsitja
og halda um strompinn, því að
við héldum að þótt liann bryti nið*
ur bæinn, myndi hann tæplega
fella strompinn.
Við heyrðum, að fjóshurðinni
var lokið upp. Eftir augnabliks-
þögn heyrðum við geigvænlegan
gauragng og bolinn kom í augsým
Nei, ckki réðist liann á bæinn,
heldur lallaði upp hallann. Uppi
á túninu kom hann að litlum vatns-
polli. Hann hnusaði að vatninu og
tók svo undir sig heljarmikið stökk
og sperti halann upp í loftið.
Uppi við túnskurðinn lagðisthann
á hnén og rótaði upp jörðinni.
Hann stakk hornunum á kaf ígam-
allt garðlag, reif upp stórar flygs-
ur, hljóp síðan af stað aftur með
voðalega öskri og tætti allt í sund-
ur, sem fyrir honum varð. Öðru
hverju leit hann við og gætti að
kúnum. Hann var almoldugur um
hausinn. Pá hlóum við og árædd-
um niður af þekjunni.
In.nl í ÍVatnabrekku yar nautgrip-
unum lofað að grípa niður. Pað
var margt fólk með í förinni og
við kveiktum upp eld. Bæði börn
og fullorðnir léku sár og það var
mikið fjör og kátína.
Par var krökt af tjaldi og allir
mófuglarnir voru fyrir löngu komn-
ir og létu til sín heyra, bæði seint
og snemma. Við spurðum, hvers
vegna fuglarnir væru alltaf svona
kátir, hvers vegna þeir syngju cin-
lægt. Fullorðna fólkið sagði, að
það væri af því, að þcir ættu sér
hreiður, er þeim þætti fjarskalega
vænt um.
,,Hvað er í hreiðrunum", spurð-
um við.
„Ekkert ennþá, en bráðum verpa
þeir í þau eggjum og þá verða
þeir enn kátaria.
„Það er undarlegt með vorið“,
sagði systir mín. „Allt kemur á
vorin. Kemur sólin með þetta allt
saman með sér?“
Pessu gat ég ekki svarað, en allt
saman kom þetta einhvern veg-
inn með sólinni, það var víst og
áreiðanlegt.
„Er það eins á nóttunni, þegar
fólkið sefur, þetta, sem sólin kem-
ur með?“
Ég gat heldur ekki leyst úr því,
og við urðum ásátt um að biðja
pabba að vekja okkur einhverja
nóttina, meðan skuggsj'nt væri, svo
að við gætum trítlað út að glugg-
anum og skimað út.
Hann vakti okkur morgun einn
pm aftureldingu.
„Komið þið nú með mér niður
að sjó ykkur til gamans. Veðrið
er svo blítt“, sagði hann.
Við fylgdumst mcð lionum út í
vornæturkyrrðina. Frainmi á nes-
inu settumst við niður.
„Héðan sjáuin við sólina rísa
úr hafi“, sagði pabbi.
Ennþá var nótt. Stjörnurnar
blikuðu og tindruðu og spegluð-
ust í sjónurn sem grannir, titr-
andi þræðir. í norðvestri vottaði
ofurlítið fyrir norðurljósum. Æð-