Dvöl - 01.04.1938, Qupperneq 70

DVÖL
14Ö
vextir taldir með. En nær því
helmingi hærri upphæð var þó
borguð á sama tíma út úr landinu
fyrir smjörlíki.
Það er lítil ráðdeild að borga
aðeins fyrir smjör, osta og smjör-
Hki út úr landinu svo háa upphæð
á 15 árum, sem nægja myndi u.
þ. b. til þess að leggja löOOkílo-
metra langau veg um landið. Og
þetta var gert á mcðan þjóðin var
að sökkva í stórskuldir við er-
lendar þjóðir. ,,Til þess eru vítin
að varast þau“. Svona búskapar-
lag hlýtur að vera alvarlegt um-
hugsunarefni hverjum þeim, sem
viil þjóð sinni vel. Og er ekki
svona ráðlag til viðvörunar um að
láta það ekki sífellt vera að end-
urtaka sig, ef eitthvað fæst frá
útlöndum til þess að eyða.
Myndi það ekki borga sig?
Venjulega borgar það sig miklu
betur fyrir báða aðila, kaupanda
og seljanda, að selja ódýrara og
láta veltuna vera örari. Tökum
í þessu sambandi eitt dæmi ítals-
vert mikið umdeildu máli nú á
síðustu árum.
Mjólkurneyzlan í Reykjavík var
s. 1. ár talin að vera um hálfa
sjöttu miljón lítra. Gerutn nú ráð
fyrir að hver lítri hafi verið seld-
ur á 40 aura (brúttó), þa nemur
það 2,2 miljónum króna, sem
Reykvíkingar hafa borgað fyrir
neyziumjólk árið 1937. Myndi nú
ekki vera ólíkt meiri ráðdeild fyr-
ir Reykvíkinga, bændurna, er
framleiða ,’mjólkina, og yfirleitt
þjóðarheildina, að nota helmingi
meiri mjólk og sjiiara í þess stað
kaup á erlendum fæðutegundum.
Og segjum nú að Reykvíkingar
og bændurnir mættust á miðri
leið m. a. til þess að gera sitt til
að knýja niður dýrtíðina — og
mjólkurlíterinn væri seldur á 35
aura gegn svona mikilli notkun.
Andvirði hinnar seldu mjólkur yf-
ir árið, með því verði, yrði þá
þrjár miljónir og 850 þús. kr. í
stað 2,2 miljónir. Þrátt fyrir þessa
aukningu notaði hver íbúi Reykja-
víkur ekki nema 0,8 lítra af mjólk
á dag og er tæplega hægt að
segja að það sé óþarflega mikil
mjólkurneyzla. Þarna fengju þeir
sem framleiddu mjólkina og
kæmu henni til neytendanna hátt
á aðra miljón króna hærri upphæð
fyrir hana yfir árið. Og þó að
mjólkurlíterinn væri færður nið*
ur í 30 aura, gegn svona mikilli
neyzlu, fengju þeir samt eina milj-
ón og eití hundrað þúsund krón-
um meira fyrir mjólkina, heldur
en nú.
Það er varla að efa, að það
borgaði sig venjulega fyrir þá.
Auk þess lifðu Reykvíkingar á
hollari fæðu og útlend vara og
þar með erlendur gjaldeyrir spar-
aðist til muna.