Dvöl - 01.07.1939, Blaðsíða 25

D VÖL
183
tagne-mállýzku, eins og flestir
sveitungar hennar.
, Jæja, vini mínum batnaði ekkert,
og þrátt fyrir það, þótt læknirinn
fyndi enga sjúkdómsorsök, þá
bannaði hann honum stranglega að
fara á fætur og fyrirskipaði algera
hvíld. Ég eyddi mestum hluta dags-
ins, þennan tíma, við rúm vinar
míns. Litla þjónustustúlkan okkar
kom oft inn, ýmist með miðdags-
verð handa mér, eða þá eitthvað
að drekka handa honum. Ég stríddi
henni dálítið og hún virtist hafa
gaman af því, en auðvitað töluðum
við ekkert saman, þar sem við gát-
um ekki skilið hvort annað.
Jseja, kvöld eitt fór ég mjög seint
t frá vini mínum áleiðis til herbergis
mins. Þá mætti ég þjónustustúlk-
unni okkar, sem einnig var á leið
í rúmið. Herbergisdyrnar mínar
stóðu opnar. Gripinn einhverjum
gáska tók ég utan um hana og
færði hana, þótt hún streittist á
móti, inn í herbergi mitt og lokaði
hurðinni. Það, sem síðan fór fram,
er bezt að liggi einnig að hurðar-
baki.
Næstu daga á eftir forðaðist hún
mig. Ég sá hana varla. En kvöldið
fyrir burtför okkar, þegar ég var
nýkominn til herbergis míns, kom
hún til mín berfætt og í náttkjóln-
um og — ja — hún var hjá mér
> þá nótt. Viku seinna var þessi at-
burður gleymdur, svo algengt er
slíkt á ferðalögum, enda eru þjón-
ustustúlkur veitingahúsanna oftast
ráðnar með slíkt fyrir augum.
Þrjátíu ár liðu, án þess að ég
myndi eftir eða kæmi til Pont-
Labbé. En árið 1876 fór ég þangað
í skemmtiferð og einkum í þeim
erindagerðum að fá efni í nýja bók
og kynna mér landshætti. Allt virt-
ist óbreytt. Undirstöður kastalans
voru í spegilsléttri tjörninni við
borgarhliðið. Veitingahúsið var og
á sínum stað, en því hafði verið
breytt eftir kröfum tímans í nú-
tímagistihús.
Þegar ég kom inn, tóku tvær
átján ára gamlar Bretagne-stúlkur
á móti mér, hressar og brosandi í
aðskornu kjólunum sínum, með
silfurbúnar húfurnar og útsaumuð
höfuðböndin.
Það var um klukkan sex um
kvöldið. Ég sat við kvöldborðið, og
veitingamaðurinn gekk sjálfur um
beina. Vafalaust hafa það verið
forlagadísirnar, sem létu mig
spyrja:
„Þekktuð þér nokkuð hinn fyrri
eiganda gistihússins? Ég dvaldi hér
eitt sinn í hálfan mánuð fyrir svona
þrjátíu árum, það er mjög langt
síðan.“
Hann svaraði: „Það voru for-
eldrar mínir.“
Þá sagði ég honum frá, hvers
vegna ég hefði gist þar, að vinur
minn hefði veikzt og-------
Hann leyfði mér ekki að enda
setninguna, en sagði: „Ó, ég man
vel eftir því, ég var þá eitthvað
fimmtán eða sextán ára. Þér sváfuð
í herberginu, sem vissi að forsaln-