Dvöl - 01.07.1939, Side 73

DVÖL
(xuðmundur Iugi:
Dóttir
i.
Hjá okkur óx dálítil dóttir,
svo dökkhœrð og sporlétt sem þú.
Hún IjómaSi af alúð og yndi
og ceskunnar öarnsglöðu trú.
Og télpan var augasteinn okkar,
af úppruna þeim, sem hún bar.
Og glaðvœr og hœversk l háttum
og hraustleg og gáfuð hún var.
Á námsárum las hún og lœrði,
en lék sér þó vafalaust mest.
Hún teiknaði, hugsaði og horfði,
en hláturinn fór henni bezt.
Og telpan varð hœrri og hcerri,
með hvelfdan og vorglaðan barm,
með haustbrúna, hrynjandi lokka
og hvltan og sívalan arm.
Hjá œskulýð átti hún heima
í œrslum og lífsgleði hans,
var alltaf hin eftirsótta
við allskonar leiki og dans.
Á vetrum á skíðum og skautum
hún skundaði til og frá
og kom ekki í bæinn á kvöldin,
ef kyrrt var og tunglskin að fá.
Um vordægur var hennar yndi
að vaka um kvöldsólarlag.
Um miðnœttið söng hún við sjóinn,
og svaf fram á hálfliðinn dag.
Að misklíð og ágreiningsefni
varð okkur hin dökkhærða mœr.
Á uppeldi hennar og háttum
við höfðum nú skoðanir tvær.
Og ég vildi hafa hana heima
og halda’ henni í mörkuðum bás,
en þú vildir láta hana lausa
og leyfa sem frjálsasta rás.
Að lifa í draumum og dansi,
— var daglega kenning þín flutt —
er œskunnar nauðsyn og eðli,
og œskan er fögur og stutt.
231
offar
En síðar, er köllunin kæmi,
var kvenlegust tilhögun sú,
að senda hana suður i skóla,
— og svo yrði hún heldrimannsfrú.
Ég vildi, að hún vendist því starfi,
sem verið til frambúðar gat,
og temdi sér heimilishœtti
við húsþvotta, klœðnað og mat.
Og hvernig sem hlutskipið yrði,
og hvar sem hún tœki sér stað,
um heimilið þyrfti hún að hugsa,
og hentugt að venjast á það.
En hún var með hugsunum þínum
og hélt sér við barnslegar þrár
og lifði í draumum og dansi,
með dökkbrúnt og flaksandi hár.
II.
Og nú var það málari nokkur,
sem nam þennan kyrrláta fjörð.
Frá páskum til Maríumessu
hann málaði himin og jörð.
Af skemmtunum skipti hann sér ekki
og skeytti ekki um kvenfólk né dans.
Og listin var allt, sem hann átti,
og óseldu málverkin hans.
Hann málaði sólbráð og sandrok
og sjóinn við brimnesið yzt.
Og fólkið sá fjölbreytni landsins
og fegurð í málarans list.
En dökkhœrða dóttirin okkar
fór daglega á málarans fund,
og óbœld og fjörmikil œskan
varð önnur á lítilli stund.
Nú var ekki hoppað og hlegið,
nú hvarf henni söngur og dans.
Nú stóð hún með undrun í augum
og einblíndi á málverkin hans.
Hann fór eftir Mariumessu
með málaðar urðir og gras.
En dóttirin okkar tók ekki
sitt ókyrra, barnslega fas.