Dvöl - 01.07.1939, Blaðsíða 31

D VÖL
189
Syeitastúlkan
Eftir Þórodd Guðmundsson kennara frá Sandi.
Eins og lesendur Dvalar muna, hét hún
verðlaunum fyrir beztu ritgerð, er henni
bærist um íslenzku sveitastúlkuna. Margar
ritgerðir bárust og kom prófdómendunum
saman um að tvær þeirra væru beztar. En
svo voru þeir algerlega skiptir um, hvor
þessara tveggja væri betri og varð það
því að samkomulagi að skipta verðlaun-
unum á milli þeirra, og birtist önnur
greinin hér, en gert er ráð fyrir að hin
birtist í næsta hefti.
íslenzka sveitastúlkan á tæplega
sína hliðstæðu annars staðar í
veröldinni, svo sérstæð er hún í
framkomu og allri skaphöfn. ís-
lendingur erlendis, sem á því láni
að fagna, að mæta Reykjavíkur-
stúlku á götu í borg, getur hæglega
gengið fram hjá henni, án þess að
vita það, að hún sé landi hans. En
íslenzka sveitastúlkan þekkist hvar
sem hún fer; svo óvenjuleg er hún.
Hún ber einkenni sín með sér í
hreyfingum, svip og andlitsblæ,
jafnvel þótt hún sé bæði máluð
og mjölvuð. Það dylst ekki, að hún
er af íslenzku bergi brotin, fædd
og alin upp í íslenzkri sveit. Reykja-
víkurstúlkan er búin að tileinka
sér allverulegan þátt í tízkumenn-
ingu heimsins, og það er þegar
farið að bera ávöxt í fasi hennar.
Hún hefir undanfarna áratugi
unnið að siðfáguri í framkomu ís-
lenzkra karlmanna með nokkrum
Þóroddur Guðmundsson.
árangri. Sá sigur hefir einmitt gef-
ið henni sjálfstraust, meira vald
yfir limaburði, raddblæ og klæðn-
aði en sveitastúlkan hefir enn get-
að öðlazt. Má því segja, að á mæli-
kvarða Evrópumenningar, standi
mærin í dalnum Reykjavíkur-
meynni að baki.
En á hverju þekkist þá sveita-
stúlkan íslenzka í erlendri borg frá
kynsystrum sínum af öðru þjóð-
erni? Vill hún ekki ganga vel til
fara eins og þær, njóta lífsins eins
og þær og bera sem mest úr býtum
af gæðum þess? Sannarlega. Allir
menn bera blæ uppruna síns og