Dvöl - 01.07.1939, Blaðsíða 26

184
DVÖL
um, við enda hans, en vinur yðar í
herberginu, sem sneri út að göt-
unni, og nú er mitt herbergi."
Þá í fyrsta skipti öll þessi ár,
minntist ég þjónustustúlkunnar og
spurði: „Munið þér eftir fallegri,
smávaxinni þjónustustúlku, sem
var hjá föður yðar? Ef ég man rétt,
var hún bláeyg, með Ijómandi fagr-
ar tennur.“
Hann svaraði: „Já, herra, hún dó
af barnsförum skömmu siðar.“ Síð-
an benti hann út í húsgarðinn, þar
sem haltur, ræfilslegur maður var
við vinnu sína, og sagði: „Þetta
er sonur hennar.“
Ég hló: „Ekki er hann fagur, lík-
ist ekki móðurinni. Vafalaust eftir-
mynd föður síns.“
Veitingamaðurinn svaraði: „Það
getur verið, en það vissi aldrei
neinn, hver faðirinn var. Hún dó,
án þess að gefa það upp, og enginn
vissi til þess að hún ætti unnusta.
Allt komst í uppnám, þegar ástand
hennar varð ljóst. Öllum fannst það
svo ótrúlegt."
Einhver óþægilegur hrollur fór
um mig, ein af þessum sársauka-
fullu bendingum, sem við vitum
ekki hvaðan koma, en snerta hjart-
að líkt og nálægð ægiþrungrar
sorgar. Ég horfði á manninn í garð-
inum. Nú kom hann með tvær
vatnsfötur til þess að brynna hest-
unum, sveiflaði í stóra hálfhringi
þeim fætinum, sem styttri var. —
Hann var tötralega klæddur og
framúrskarandi óhreinn. Hárið
var mikið og gult, en svo óhreint af
mykju og rusli, að það féll í klepr-
um niður með vöngunum.
Veitingamaðurinn hélt áfram:
„Það er mjög lítið gagn að vinnu
hans, og hann hefir aðeins fengið
að vera hér vegna þess, að ég get
ekki fengið af mér að reka hann.
Ef til vill hefði hann getað orðið
dálítið skárri, ef hann hefði íengið
gott uppeldi. En þér skiljið herra,
hvernig það er, þegar hvorki er fað-
ir né móðir og peningana vantar!
Foreldrar mínir aumkuðust yfir
hann sem barn, en samt sem áður,
hann var ekki þeirra barn, eins og
þér getið skilið.“
Ég sagði ekki neitt.
Ég fór í rúmið í gamla herberginu
mínu. En ég gat ekki sofið. Ég lá
andvaka og hugsaði um þenna ves-
alings vinnumann, og ég gat ekki
varizt því, að spyrja sjálfan mig: Ef
þetta væri nú sonur minn? Var það
mögulegt, að ég hefði verið valdur
að dauða stúlkunnar og þar að auki
faðir þessa barns
Auðvitað gat það verið? Ég ákvað
að tala við þenna náunga og reyna
að finna hinn rétta fæðingardag
hans. Eins til tveggja mánaða mis-
munur mundi taka af allan efa.
Ég lét koma með hann til mín
daginn eftir. En hann skildi ekki
orð í frönsku. Yfirleitt virtist hann
ekki skilja neitt og á látbragði hans,
er þjónustustúlkan reyndi að spyrja
hann, sá ég, að hann myndi vera
alger fábjáni. Hann stóð fyrir
framan mig eins og fifl, sneri húf-
unni milli handanna, sem voru