Dvöl - 01.07.1939, Síða 54

212
DVÖL
villast á þeim. Vitið þér, að mig
vantaði aðeins tvo í viðbót til þess
að geta borgað víngarðinn minn?
Hjálpið þér mér að leita hjá þess-
um piltum, annars kalla ég á lög-
regluna! Flýtið yður!“
„Gott og vel,“ sagði rödd húsráð-
andans, „við leitum, og Maria með
okkur. Það er verst fyrir yður sjálf-
an, ef við finnum ekkert og múr-
ararnir verða reiðir. Þér hafið neytt
mig til þess.“
Jean Frangois varð mjög skelk-
aður. Hann mundi eftir erfiðleik-
unum undanfarið og smáskuldum
Saviniens. Hann hafði líka verið
svo þungbúinn undanfarna daga.
Samt gat hann ekki trúað því, að
Savinien væri þjófur. Hann heyrði
másið í Avergne-búanum, sem var
að leita í pjönkum þeirra, og hann
þrýsti krepptum hnefanum að
brjósti sér til þess að sefa hjart-
sláttinn.
„Hér eru þeir!“ hrópaði nirfill-
inn skyndilega með sigurgleði í
röddinni. „Hér eru luidorarnir mín-
ir og það í sunnudaga-vestinu hans
Saviniens, hræsnarans þess arna.
Lítið þér á, húsráðandi. Þeir eru
alveg eins og ég lýsti þeim. Hér er
Napoleon, maðurinn með veldis-
sprotann og Filip, sem ég markaði
með tönnunum. Lítið þér á tanna-
förin! Ó, þessi betlari með yfirskin
guðhræðslunnar. Ég hefði miklu
frekar getað grunað hinn. Sá skal
sannarlega fá að fara í fangelsi,
fanturinn.“
í sama bili heyrði Jean Frangois
hægt fótatak í stiganum og þekkti
strax, að það var Savinien. „Hann
er að ganga út í glötunina" hugsaði
Jean með sér. „Eg hefi tíma. Hann
á eftir að ganga upp þrjár hæðir.“
Hann hratt upp hurðinni og gekk
rakleitt inn í herbergið náfölur.
Húsráðandinn og vinnustúlkan
stóðu vandræðaleg út í horni og
Avergne-búinn var að kyssa gull-
peningana sína og lá á hnjánum í
fatahrúgunni.
„Það er komið nóg af þessu,“
sagði Frangois harkalega. „Ég tók
peningana og lét þá í kistu félaga
míns. Það er illverk. Ég er þjófur,
en ekki Júdas. Kallið á lögregluna!
Ég ætla ekki að reyna að flýja, en
ég verð aðeins að fá að segja örfá
orð við Savinien undir fjögur augu.
Hann kemur hérna. Savinien var
kominn inn og stóð sem negldur
við gólfið með starandi augu og
hangandi hendur. Hann sá, að
glæpurinn var kominn upp.
Jean Frangois greip til hans, eins
og hann vildi faðma hann að sér
og hvíslaði i eyra honum með bæn-
arrómi:
„Vertu rólegur."
Síðan sneri hann sér til hinna og
sagði:
„Lofið mér að tala við hann í
einrúmi. Ég skal ekki fara út. Lok-
ið okkur inni ef þið viljið, en látið
okkur vera eina.“
Hann benti þeim á dyrnar með
skipunarsvip. Þeir gengu út. Savin-
ien var seztur á rúmið og horfði
örvæntingarfullur niður fyrir sig,