Dvöl - 01.07.1939, Page 27

D VÖL
hnýttar og óhreinar, og hló bjána-
lega, þó var sem í kringum augu
hans og munn væri eitthvað, sem
minnti á bros móður hans.
Nú skarst veitingamaðurinn í
leikinn og bauð mér hjálp sína.
Hann náði fyrir mig í fæðingarskír-
teini þessa mannaumingja. Hann
fæddist átta mánuðum og tuttugu
og sex dögum eftir burtför mína
frá Pont-Labbé. Ég vissi burtför
mína þaðan alveg nákvæmlega, því
að ég kom til Lorient 15. ágúst. At-
hugasemdin var: „Faðirinn óþekkt-
ur“. Nafn móðurinnar var Jeanne
Carradec.
Við þessar upplýsingar fékk ég
ákafann hjartslátt og komst í svo
mikla geðshræringu, að ég gat ekki
talað. Ég starði á þenna fávita með
gula hárið, sem virtist óhreinna en
húð nokkurs dýrs gæti verið. Og
þessi vesalingur, undrandi yfir til-
liti mínu, kreisti upp úr sér hlátur,
sneri höfðinu og reyndi að komast
burt.
Hvern einasta dag ráfaði ég fram
með litlu ánni, í þungum hugsun-
um. En hvað gagnaði það? Það var
ekkert, sem gat tekið af öll tvímæli.
Klukkutíma eftir klukkutíma
mundi ég rökræða við sjálfan mig
allt, sem mælti með þvi og mót, að
ég væri faðirinn, flækja sjálfan mig
í allskonar ágizkunum, en árang-
urslaust. Sami grunurinn mundi
altaf þrengja sér inn í hug minn,
grunur, er siðan mundi snúast í
ægilega vissu, sannfæringu um það,
að þessi maður vœri sonur minn.
185
Ég hafði enga lyst á miðdegis-
verðinum og fór inn í herbergi mitt.
Það leið langur tími þangað til ég
gat sofnað, og í svefninum ásóttu
mig illir draumar. Ég sé þenna aula
hlæja framan í mig og kalla mig
„pabba“. Þvínæst tók hann á sig
hundsmynd og beit mig. Árangurs-
laust reyndi ég að losna við þessar
hugsanir, en hann fylgdi mér allt-
af, og í staðinn fyrir að gelta, eins
og hundur, talaði hann, storkaði
mér.
Eða mér fannst hann standa uppi
í ráðuneytinu, þar sem vinir mínir
sátu, og spyrja, hvort ég væri ekki
faðir hans, og einn þeirra hrópaði:
„Jú, það er vafalaust, sjáið þið
ekki, hve hann líkist honum.“
Og í raun og veru varð ég var
við, að þessi aumingi líktist mér.
Ég vaknaði upp með þessa hug-
mynd grafna í hug minn, samfara
löngun til að sjá hann aftur, svo
að ég gæti skorið úr, hvort það
væri nokkuð það í fari hans eða
útliti, sem gæti bent á, að ég væri
faðir hans.
Ég sat fyrir honum, þegar hann
fór til kirkjunnar. Það var á sunnu-
degi. Ég stöðvaði hann, gaf honum
einn franka og reyndi að tefja hann
meðan ég athugaði hvern drátt i
andliti hans. Hann byrjaði að hlæja
á sinn bjánalega hátt, því næst
hljóp hann burt, hálfhræddur við
augnaráð mitt, eftir að hafa muldr-
að einhver orð, sem vafalaust hafa
átt að þýða: „Þakka yður fjnrir.“
Svo leið þessi dagur í sömu ang-