Dvöl - 01.07.1939, Blaðsíða 82

240
DVÖL
KímnisÖírur
Hefðarfrú í London þurfti, vegna sjúk-
dóms, að fá blóði úr öðrum manni spraut-
að í æðar sér. Skoti einn varð fyrir valinu,
að láta dæla úr sér blóðinu og fékk frúin
honum fimm punda seðil að því loknu.
En svo varð hún að fara til hans í annað
sinn, og rann þá svo mikið Skotablóð í
æðum hennar, að hún lét sér nægja að
kinka kolli og segja við Skotann: „Þakka
yður fyrir.“
Maður kemur í heimsókn að skozkum
heiðabæ. Hann gefur sig á tal við bónda
og spyr hann, hvernig hann geti látið
búskapinn á þessu heiðarbýli bera sig.
„Jú,“ segir bóndi, „þessi maður vinnur
hjá mér, en ég get ekkert kaup borgað
honum. Eftir tvö ár fær hann jörðina
upp í skuld og þá gerist ég vinnumaður
hjá honum, og þannig gengur það koll
af kolli."
Skoti nokkur lenti í skipreika. Eftir
mikla hrakninga varð honum þó bjargað.
Skotinn var svo aðframkominn að flytja
varð hann á spítala. Á meðan hann lá þar,
kom tilkynning frá líftryggingarfélaginu,
að iðgjald hans væri fallið í gjalddaga.
Þegar Skotinn hafði jafnað sig svo að
kunningsskaparins verða svo ótal margir
saklausir kaupendur bókanna að gjalda.
Ég er m. a. kaupandi Dvalar, af því mér
hefir oftast fundizt að ég mætti reiða mig
á bókaumsagnir hennar."
Dvöl þakkar og vildi gjarnan vinna til
þess að eiga þetta síðasta skilið. Gott
dæmi um skrumið, hvað það verkar í
bókaumsögnum, eru svör, sem eitt tíma-
ritið fékk nýlega við virðingarverðum til-
raunum um að vita, hverja bók ársins
1938 lesendurnir teldu bezta. „Sturla í
Vogum" mun hafa orðið einna hlutskörp-
ust!!
hann gat haldið á penna, skrifaði hann
félaginu eftirfarandi bréf:
„Með miklum erfiðismunum tókst mér
nú fyrir skömmu að koma í veg fyrir, að
þér yrðuð krafðir um greiðslu á líftrygg-
ingarfé minu. Af þeim orsökum tel ég
víst, að yður muni finnast það rétt og
skylt, að ég sé framvegis undanþeginn
iðgjaldagreiðslu."
Mac var að skoða Niagarafossana i
fylgd með amerískum kunningja sínum.
„Veiztu, Mac,“ sagði Ameríkumaðurinn,
,að sagt er, að það færi hamingju, að
kasta einu penny í fossana?"
Mac hugsaði sig um góða stund, en
sagði svo:
„Heyrðu, þú hefir víst ekki seglgarns-
spotta á þér?“
Það var á styrjaldarárunum. Beitiskip-
ið hafði orðið fyrir skoti og var að því
komið að sökkva. Allir menn höfðu verið
kallaðir upp á þilfar, og þar stóðu þeir
nú með björgunarbeltin utan um sig, til-
búnir að steypa sér í sjóinn, þegar merki
væri gefið. Það var dauðaþögn eitt augna-
blik, en svo heyrðist allt i einu skozk
rödd:
„Er hér nokkur, sem vill kaupa tviloka
gullúr?"
Konan: „Hefirðu ekki séð fingurbjörg-
ina mína, Angus?“
Maðurinn: „Jú, hún stendur hjá whi-
skyflöskunni. Ég gaf Mac Whister whisky
í gærkvöldi."
Mac Tean hefir keypt sér nýtt bindi.
Hann borgar með stórum peningaseðli
og fær mikið af smápeningum til baka.
Hann telur þá vandlega tvisvar. Þegar
hann byrjar að telja þá í þriðja skiptið,
segir kaupmaðurinn:
„Er þetta ekki rétt, herra?"
„Jú, jú,“ tautar Mac Tean, „en heldur
ekki meira!"
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
VIGPÚS GUÐMUNDSSON.
Prentsmiðjan Edda, h.f.