Dvöl - 01.07.1939, Blaðsíða 68

226
Hann horfði á mig. „Þig langar
þó líklega ekki til þess að vera
alltaf barn, Bergljót litla. Allir
verða einhverntima fullorðnir.“
Ég reyndi að lesa í augum hans.
„Já, þú hefir rétt fyrir þér, ég var
ekki fullorðin, þegar ég gifti mig.
En þá er það líka vont að verða
fullorðin,“ sagði ég og brosti dauf-
lega.
„Ég veit það, kæra Bergljót; þú
gerðir glappaskot, en þú villt þó
ekki láta það eyðileggja allt þitt
líf?“
Ég hristi höfuðið.
Já, ég hafði víst gert glappaskot.
„Ég hélt að ástin væri nógu mikil
til að yfirstíga alla erfiðleika,“
tautaði ég.
Svar Ottós kom mér á óvart.
„Ástin er nógu stór, en ég held
helzt, að það séum við, sem erum
ekki nógu stór fyrir ástina,“ hann
tók hönd mína. — „Einhverntíma,
þegar þú ert frjáls, legg ég fyrir
þig spurningu, mundu, að ég hefi
alltaf elskað þig, Bergljót.“ —
Ég leit á hann. Hversvegna gat
ég ekki elskað hann? Hann var
laglegur, tígulegur, duglegur og
sömu stéttar og ég. En þessa óskilj-
anlegu þrá, sem dregur mennina
með ómótstæðilegu afli, hvern að
öðrum, hana vantaði.
Pabbi sá, að ég var ekki eins og
ég átti að mér að vera. Einn dag
tók hann undir hökuna á mér og
sagði: „Litla stúlkan er svo al-
vörugefin og þreytuleg. Þarf hún
ekki að breyta til? Hvernig lízt þér
DVÖL
á að fara í ferðalag, t. d. til Lun-
dúna, Parísar eða Vínarborgar?“
„Ég veit það ekki, pabbi,“ Ég
forðaðist að líta á hann.
„Ert þú ekki hamingjusöm?
Hugsarðu enn um þennan ná-
unga?“
„Pabbi, ég vil helzt reyna að
gleyma.“
„En reynir þú það í alvöru.“
„Ég veit það ekki,“ svaraði ég
seinlega.
Hann strauk vandræðalega yfir
hárið á mér.
„Ég skil ekki kvenfólkið. Aðeins
að mamma þín hefði lifað.“
Nú gat ég ekki lengur tára bund-
izt, og klakinn umhverfis hjarta
mitt virtist bráðna.
Svo var það ákveðið að við Ottó
Gregers, ásamt fleiri kunningjum,
færum til Sviss til þess að iðka þar
vetraríþróttir. Pabbi átti þar kunn-
ingja, og ég þekkti konu hans; þau
bjuggu í bjálkahúsi. Umhugsunin
um ferðalagið gerði lund mína létt-
ari, en daginn áður en við lögðum
af stað, kom bréf frá Sveini Eiríki:
„Bergljót, elskan mín! Það getur
ekki verið alvara þín að skilja við
mig. Ég sleppi þér ekki. Ég elska
þig nú og að eilífu!“
Ó, hversvegna skrifaði hann
svona. Ég reif bréfið í tætlur og
fleygði þeim á gólfið, en svo kraup
ég niður, tíndi þær upp og raðaði
þeim saman aftur. — Orðin „skiln-
aður“, og „ég elska þig — nú og
að eiflífu" brenndu sig inn í vit-
und mína.