Dvöl - 01.07.1939, Page 50

208
D VÖL
steypti hann sér aftur í djúp París-
arborgar. En það var ekki lengi í
þetta skipti, því að eftir sex mán-
uði í hæsta lagi var hann aftur
grunaður um næturrán og innbrot,
sem hann tók lítilfjörlegan þátt í,
teymdur af félögum sínum. Það
þótti auðsætt, að hann væri með-
sekur og var hann því sendur i
fimm ára betrunarhússvinnu. Það,
sem hann harmaði mest, var að
verða að skilja við gamlan hund,
sem hafði tekið ástfóstri við hann.
Hann hafði fundið hann á sorp-
haug og læknað í honum kláðann.
Toulon, járnkúlan, hlekkirnir,
vinnan við höfnina, stafshögg, tré-
skór á berum fótunum, svört
baunasúpa, sem átti uppruna sinn
að rekja til Trafalgar, engir pen-
ingar fyrir tóbak — og hræðilegur
svefn í skýlum, þar sem úði og grúði
af glæpamönnum — þetta allt var
það, sem hann fékk að reyna í
fimm logheit sumur og fimm næð-
ingssama Miðjarðarhafs-vetur.
Hann fór þaðan lamaður og var
sendur undir eftirliti til Verona.
Þar vann hann um tíma við ána.
Hann strauk þaðan og fór aftur til
Parísarborgar sem óbetranlegur
flækingur. Hann var búinn að
vinna sér inn fimmtíu og sex
franka og gat því haft nægilegt
ráðrúm til þess að líta í kringum
sig eftir atvinnu. Pyrri félagar
hans höfðu horfiö meðan hann var
í burtu. Hann kom sér vel fyrir í
loftherbergi, sem gömul kona hafði
til umráða. Hann sagði henni að
hann væri þreyttur sjómaður, sem
hefði lent í skipsstrandi og misst
öll skírteini sín, og nú langaði hann
til þess að vinna eitthvað annað.
Útitekna andlitið hans og hörðu
hendurnar, ásamt nokkrum sjó-
mannaorðtækjum, gerðu sögu hans
trúlega.
Dag nokkurn hætti Jean Fran-
gois sér út á göturnar. Af hendingu
gekk hann framhjá Mnotmartre,
þar sem hann var fæddur. Endur-
minningarnar komu fram í huga
hans og hann staðnæmdist fyrir
framan Les Fréres, þar sem hann
hafði lært að lesa. Það var heitt
veður og dyrnar stóðu opnar. Hon-
um var litið inn og kannaðist hann
þá vel við rólega skólastofuna. Allt
var með kyrrum kjörum. Birtan,
sem skein í gegnum stóru glugg-
ana, Kristsmyndin uppi yfir skrif-
borðinu, bekkjaraðirnar, borðin
með blekbyttum og pennasköftum,
mál- og vogar-borðið, kort á
veggnum, sem var fest upp með
títuprjónum, og var úr einhverju
fornaldarstríði, — allt þetta kann-
aðist hann vel við. Jean Francjois
las ósjálfrátt þessi orð úr ritning-
unni, sem skrifuð voru á töfluna:
„Það mun verða meiri gleði á
himnum yfir einum iðrandi synd-
ara, heldur en yfir 99, sem ekki
þurfa að bæta ráð sitt“.
Það var auðsjáanlega hlé milli
tíma, því að kennara stóllinn var
auður og kennarinn sat uppi á
borði, og var að segja drengjunum
sögu. Þeir stóðu í þyrpingu um-