Hlín - 01.01.1957, Qupperneq 78

76
Hlin
eins og lífið sjálft virði þennan mun harla lítils, og komi
oss þar æði oft algerlega á óvart, ef svo mætti segja. —
Hamingjusól hinna mörgu og ólíku einstaklinga snýst á
ýmsa vegu. Og sjaldan eða aldrei er hægt, nema að mjög
takmörkuðu leyti, að ráða framtíð manna eða sjá fyrir ör-
lög þeirra eftir þessum leiðum. — Inn í rás tímans grípa
svo margir huldir þræðir, sem vjer höfum ekki í hendi
vorri, mennirnir, og getum því að engu stjórnað eða ráð-
ið um. — Þessvegna fer æfi vor ekki altaf eftir þeim rök-
um, sem búast mætti við, að hún fylgdi, þegar litið er að-
eins á hin ytri kjör og skilyrði, sem lífið býr oss. — Örlög
vor virðast ekki eingöngu því háð, nje hamingja vor á
valdi þess, sem þannig er til orðið.
En eftir hverju ræðst þá æfi manns og hvað er það, sem
skráð er skýrustu letri í bók hvers einstaklings, mína og
þína, þegar ferðin er á enda og bókin okkar er ekki leng-
ur lokuð, leyndardómsfull og óskráð, heldur opin og
skrifuð til síðasta blaðs?
I frásögninni af sýn sjáandans, sem sá mennina, stóra
og smáa. með bækurnar sínar frammi fyrir hásætinu
mikla, er sagt, að í þær hafi verið ritað „samkvæmt verk-
um þeirra.“
En hver eru þau verk?
Aðeins mjög fáir geta stært sig af stórum verkum. —
Veraldarsöguna og þjóðarsöguna skrifa ekki margir
menn, ekki að því, er virðist og nöfnum eru nefndir. —
riltölulega fáir vinna þau afrek, sem samtíðin metur
mikils, eða framtíðin geymir í endurminning sinni. — Og
eftir því. sem lengra líður, fækkar þessum mönnum liðna
tímans. — Allur fjöldinn og verk hans eru þá gersamlega
horfin í glevmskunnar djúp.
En samt hefur hver einasti maður sína bók. Þar eiga
allir jafnan hlut að, háir og lágir, þeir, sem fremstir fara
meðal þjóðanna og afrekin vinna, og 'hinir, sem minst ber
á og í leyndum fyrir heiminum lifa lífinu og vinna störf
sín.